Oficjalny Temat Historii 2007

	Nuparu2 napisał:
	Ciekawostka: pamiętacie, jak mówiłem, że żaden Toa nie nosiłby Jutlin, ze względu na jego głównie niszczącą moc, nieadekwatną dla Toa? Podobnie jest z Tryna. Żaden Toa nie czułby się dobrze z tą Maską. Ignika dała ją Matoro jako test charakteru.

Hehe... No to już mamy jeden z pomysłów na 2009 rok Bardzo wesoły

.

Taaa

.

Totalny, bezsensowny SPAM. GRatuluję 3-go osta. - Pan i władca Lemoniady

Pisaliśmy o tym? Hm, może nie. W każdym razie, Mutagen z Dołu to nie substancja, a raczej energia. To coś w rodzaju produktu ubocznego tworzenia Wszechświata Matoran. Organiczne Rahi nie są na niego odporne, ale ich zmiany zachodzą zbyt powoli, aby zostały dostrzeżone.

czemu toa mahri nie stali sie turaga???

Bo nie oddali swojej mocy w jakimś celu. Teraz ich celem jest ochrona Metru Nui więc raczej nie myślą o kapłaństwie.

Ostatnio zmieniony przez Lokisyn dnia Nie 19:20, 15 Cze 2008, w całości zmieniany 1 raz

Cytat:

In the heart of a waterfall, Matoro fell.

The outside world was a blur of motion. He thought he caught glimpses of high mountains around him. It seemed there was a body of murky water down below, though he could not be sure. At one point, a dark, winged shape flew through the falls just below him, but he could not identify it.

Time was measured in micro-seconds now, flashes of sight and sensation as he plunged deep into the core of the universe. He realized that he had made this leap of faith with absolutely no idea what he was supposed to do with the Mask of Life once he got here. It almost made him laugh. His five best friends were giving their lives for him, and here he was, moments from disaster and still clueless about what it would take to be a hero this day.

Put on the mask.

"What--?" he said, startled. "Who said that?"

There was no answer. Had he really heard that, or was he losing his mind?

Put on the mask.

The Mask of Life -- no one really knew the limits of its power. Maybe he was just hallucinating that he heard a voice, but the idea... what if the mask had to be, not just harried to the core, but donned for its power to be used? He remembered Takua, the adventurous Matoran who was hailed as the "herald" of a seventh Toa, meant to bring the Mask of Light to him wherever he might be. Little did anyone know Takua was destined to become that Toa, and the hero he had to find was the one who lived inside his own heart.

The universe is a riddle, thought Matoro. Turaga Nuju often said that. It hints at the path you are meant to walk, but never makes its message clear. You have to figure that out for yourself... and maybe I just did.

With trembling hand, Matoro placed the Kanohi Ignika on top of his own mask. He expected to feel a surge of strength, or perhaps the opposite, a sudden, terrible weakness. But instead he felt... different. His body felt light and tingled as if a current of energy ran through it. He was falling still, but no longer tumbling out of control. His form was straight as an arrow and headed for a target still unknown.

Images flashed through Matoro's mind. He saw the creation of the Ignika; its millenia of waiting for the proper time to be used and the destined wearer; he saw it taken from its resting place once before, to be used to heal the Great Spirit... and he saw what happened to the one who wore it then.

He didn't cry out, or protest, or rush to tear the mask from his face. Nor did he waste a single moment in regret. He had never asked to become a Toa, or desired it, and the mantle of hero had never fit comfortably on his shoulders. But now, now he knew, and the knowledge brought peace.

Nuju was right. The universe is a riddle. And today, I am the answer.

His arms were thrust out in front of him. They were glowing now, little sparkles of light like the starfield above the island of Mata Nui. His whole body was changing now, patterns of light swirling, energies being unleashed, as the Mask of Life drew forth the essence of the being called Matoro.
Is this the end then? he wondered. Is this what it feels like?

Yes, he decided. This was death. This was the price the Ignika demanded for its use. He would no longer exist as Matoro, as a Toa, as a living being of organic muscle and mechanical parts... he would be far less than what he was, and far more.

The world was changing all around him, and it did not frighten the Toa of Ice. He knew the real change was in how he was viewing his surroundings -- no longer with eyes, a mind, a spirit bound to the physical world. He was becoming pure energy, pure life... the force that would bring the Great Spirit back from death. Already, he could barely remember how it felt to be in battle, or to be lonely, or to feel the warmth of a fire on a cold night. Pleasure, pain, satisfaction, disappointment, these were all just words to him now. He was beyond all that, or almost.

But there was one emotion, one part of his former life, that he had not forgotten -- one memory he refused to surrender. Jaller, Hahli, Hewkii, Kongu, Nuparu -- his friends -- his partners -- who had fought beside him and laughed with him and made all the burdens bearable. They were out there now in the black water, about to die at the claws of the Barraki. No one on Metru Nui would ever know of their heroism or the sacrifices they were willing to make. They would never see their homes or those they cared about ever again.

His own death, he could accept -- but theirs? No, that was too high a price to pay, even to buy the salvation of a universe.

He was Toa Matoro, at least for a few moments more, and he wore the Mask of Life. Or perhaps the Mask of life now wore him. He didn't know, or care. He knew his friends were willing to die for him and his destiny, and for that reason alone, they had to live.

Matoro pushed back against the power of the mask, fighting to hold on to his consciousness and his own existence for just another heartbeat. He wrestled with the power, pleaded with it, tried to bend it to his will. The Ignika, for reasons of its own, allowed this.

Once before, long ago, a Toa had donned the Ignika and lost his life to complete his mission. That Toa had tried to be brave, but there was fear in his heart and he met his end with grief and regret. The Ignika sensed none of this in Matoro -- only a will and determination that rivaled even that of Mata Nui himself.

The Mask of Life, bound now to the energy of Matoro, granted him its power. Matoro seized upon it to perform his final act. It was not one of grand heroism, not a gesture that would shake the universe, but something more powerful and lasting than either one: a simple act of friendship.

With all that done, Matoro surrendered himself gratefully and completely to his destiny. The merged energies of Toa and Kanohi mask exploded in the core of the universe, flooding it with light. Streams of golden power flowed into every part of this realm and then beyond it, until it had touched every place where the Great Spirit had once reigned. Just as countless beings had sensed the death of Mata Nui, so did they now feel life return to him. And in the sky above the city of Metru Nui, the stars shone brightly once before...

Ostatnie chwile Matoro, z BL8: Upadek.

Cytat:

W centrum wodospadu spadał Matoro.

Świat na zewnątrz był tylko rozmazaną blamą. Wydawało mu się, że zobaczył zbocza gór dookoła. Na dole najwyraźniej znajdował się akwen mrocznych wód, ale nie był pewien. W pewnym momencie ciemna, uskrzydlona postać przeleciała przez wodospad tuż pod nim, ale nie wiedział, kto to jest.

czas mierzył się teraz w milisekundach, przebłyskach widoków i odczuć, gdy spadał w głąb Centrum Wszechświata. Zorientował się, że dokonał tego przepełnionego odwagą skoku absolutnie bez żadnego pomysłu, co ma zrobić z Maską Życia, gdy tam dotrze. Niemal się roześmiał. Oto pięcioro jego przyjaciół oddawało za niego życie, a on był tam, tuż przed tragedią i wciąż bez żadnych wskazówek, co powinien uczynić.

Włóż Maskę.

- Co? - powiedział, zaszokowany. - Kto to powiedział?

Nie było odpowiedzi. Czy naprawdę to słyszał, czy tracił rozum?

Włóż Maskę.

Maska Życia - nikt tak naprawdę nie znał granic jej potęgi. Może tylko sobie wyobrażał ten głos, ale z drugiej strony... Co jeśli Maska musi nie tylko zostać przyniesiona do Centrum, ale także co musi uczynić, aby jej moc została użyta? Przypomniał sobie Takanuvę, Matorana którego nazwano "heroldem" Siódmego Toa, który miał zanieść do niego Maskę gdziekolwiek był. Mało kto wiedział, że to Takua był tym Toa, a bohater, którego szukał, żył w jego sercu.

Świat jest zagadką, pomyślał Matoro. Nuju wciąż to powtarzał. Ujawnia ci ścieżki, którymi masz iść, ale nigdy nie pokazuje ci całej drogi. Musisz je sam odkryć... Być może, ja swoją odkryłem.

Drżącymi rękoma, Matoro nałożył Kanohi Ignikę na swojej własnej masce. Oczekiwał, że poczuje niespodziewany przypływ sił albo na odwrót, nagłą, straszliwą słabość. Ale zamiast tego poczuł się... inaczej. Jego ciało było lekkie i czuł mrowienie, jakby strumień energii popłynął wprost przez nie. Wciąż spadał, ale już nie poza kontrolą. Jego forma była pewna jak strzała kierująca go ku nieznanemu celowi.

Przez umysł Matoro przebiegały błyski obrazów. Zobaczył stworzenie Igniki; tysiącletnie oczekiwania na jej użycie w odpowiednim czasie przez odpowiedniego nosiciela; zabranie jej z miejsca spoczynku, aby uzdrowić Wielkiego Ducha... i zobaczył, co się wówczas stanie z tym, kto ją nosi.

Nie zapłakał, nie protestował, nie zerwał z siebie Maski. Nie poświęcił nawet chwili na żal. Nigdy nie pytał, czy chce zostać Toa, czy na to zasługuje, gdyż ciężar bohaterstwa był nie do udźwignięcia. Ale teraz, teraz wiedział, a wiedza przyniosła spokój.

Nuju miał rację. Świat jest zagadką. Dziś, ja jestem odpowiedzią.

Jego ramiona pędziły przed nim. Świeciły, małe iskry światła podobne do gwiazdozbiorów nad Metru Nui. Jego ciało się zmieniało, dookoła krążyły strugi energii, uwolnionej energii, Maska Życia wysysała esencję istoty zwanej Matoro.
Czy to jest właśnie koniec? - zastanawiał się. Czy to tak właśnie jest?

Tak, zdecydował. To jest śmierć. To była cena, jakiej Ignika żądała za swoje użycie. Nie mógł dłużej żyć jako Matoro, jako Toa, jako żywa istota z organicznych tkanek i mechanicznych części... Będzie czymś o wiele mniej i zarazem o wiele więcej.

Świat dookoła zmieniał się, ale nie przeraził Toa Lodu. Wiedział, że prawdziwą zmianą jest to, jak widzi otoczenie - nie oczyma, nie umysłem, nie duchem przywiązanym do świata materialnego. Był czystą energią, czystym życiem... Mocą, mogącą przywrócić życie Wielkiego Ducha. Już nie pamiętał, jak to jest walczyć, być samotnym, czuć ciepło ognia i chłód nocy. Przyjemność, ból, satysfakcja, rozczarowanie, dla niego to były już tylko słowa. Był ponad tym wszystkim - prawie.

Było jedno uczucie, jedna część jego poprzedniego życia, o której nie zapomniał, jedno wspomnienie, które odmówiło poddania się. Jaller, Hahli, Hewkii, Kongu i Nuparu - jego przyjaciele - którzy walczyli wraz z nim i śmiali się wraz z nim i uczynili te wszystkie brzemienia znośnymi. Znajdowali się w mrocznych wodach, o krok od śmierci z rąk Barraki. Nikt w Metru Nui nie wiedziałby o ich bohaterstwie ani o poświęceniu, które chętnie uczynili. Nie zobaczyliby więcej swoich domów ani tych, o których się troszczyli.

Mógł zaakceptować swoją śmierć - ale ich? Nie, to była zbyt wysoka cena, nawet w celu uratowania świata.

Był Toa Matoro, przynajmniej jeszcze przez chwilę i nosił Maskę Życia. A może Maska nosiła jego. Nie wiedział, nie obchodziło go to. Wiedział, ze jego przyjaciele są gotowi umrzeć za niego i jego przeznaczenie i z tego powodu musieli żyć.

Matoro odepchnął moc Maski, walcząc o utrzymanie świadomości jeszcze przez te kilka uderzeń serca. Starał się opanować tę moc, zmagał się z nią, próbował podporządkować swej woli. Ignika, z jakichś powodów, pozwoliła na to.

Kiedyś był Toa, który użył Igniki i stracił swe życie, aby wypełnić misję. Toa starał się być dzielny, ale nosił strach w sercu i spotkał go koniec w smutku i żalu. Ignika nie wyczuła nic z tych rzeczy w sercu Matoro - tylko wolę i determinację rywalizująca nawet z Mata Nui.

Maska Życia, związana energią z Matoro pozwoliła mu użyć swej mocy. Matoro sięgnął po nią, aby dokonać tego ostatniego aktu. To nie było wielkie bohaterstwo, gest, który by wstrząsnął światem, ale coś mocniejszego i silniejszego: prosty akt przyjaźni.

Gdy się już dokonało, Matoro oddał się z chęcią i wypełnił swoje przeznaczenie. Połączone energie Toa i Kanohi eksplodowały w centrum wszechświata, zalewając go światłem. Strumienie złotej energii popłynęły we wszelkie części krainy i poza nią, aż zetknęły się z każdym miejscem, którym władał Wielki Duch. Krótko po tym, jak niezliczone istoty wyczuły śmierć Mata Nui, teraz czuły powrót jego życia. Nad niebem Metru Nui, gwiazdy ponownie rozbłysły, tak jak kiedyś...

Ostatnio zmieniony przez Nuparu2 dnia Pią 13:49, 20 Cze 2008, w całości zmieniany 1 raz

No ciekawie, jak tyle słów potrafi opisać kilka sekund, a może nawet milisekund. Mrugnięcie

zauważyłem błąd w tekście to nie takua był heroldem tylko jaler (przynajmniej w filmowej wersji nie wiem jak to było w komiksie)

Takua miał być, tylko że wszystko zwalił na biednego Jallera Rozbawiony

Cóż, ciekawa lektura, nie ma co.

	Nikt napisał:
	zauważyłem błąd w tekście to nie takua był heroldem tylko jaler (przynajmniej w filmowej wersji nie wiem jak to było w komiksie)

Jaller nie był Heroldem ani w komiksie ani w książce ani w filmie. Takua był prawowitym heroldem, ale oszukał Turaga, Toa i resztę Matoran, że to Jaller. Maska na stadionie Kohlii zapalała się tylko gdy Takua jej dotykał, więc on skierował jej blask na Jallera.

Całkiem przyjemnie się czytało. Nie zważając na niewielkie błędy , to ciekawy fragment.

Cóż... fajnie, że goście z BS01 (czy skąd to TO znalazł) dali ten text. Wg. mnie Matoro był chyba jednym z najwazniejszych Toa w.. "dzisiejszych czasach". Jego poświęcenie i śmierć za życie Wielkiego Ducha i tym bardziej NIEZMARTWYCHWSTANIE to duża zaleta tej postaci. Podobało mi sie jak z czasem cichy Ko-Matoran stał się Toa a potem zaczął wyczuwac poczucie obowiązku względem Maski Życie. Bardzo fajny wątek 2006/07.

Szkoda że nie można już głosować w sondzie. Moim zdaniem te z 2006 były lepsze, bo a.d. 2007 były wtórne w stosunku do wcześniejszych.

Ciekawostka: Nuparu rozebrał jeden z Cordaków zabranych do Metru Nui, aby rozgryźć tajemnicę ich działania. Teraz Matoranie produkują Cordaki i pociski dla Toa.