Rządy Cieni

Nowa część

Mazeka stood on a ridge. Down below, he could see the remains of a dead village. He recognized it as having once been home to a small group of Ba-Matoran, those whose element was gravity. It looked like it had been overrun some time ago, but there were no sign of any Matoran corpses. Perhaps the villagers escaped into the hills, he thought, or maybe they were just captured.

"Your universe is very ... turbulent," said Makuta Teridax. The white-armored warrior stood beside Mazeka. He came from an alternate universe in which the Makuta had never rebelled, but had instead stayed loyal to the Great Beings and helped save a world. He had come to this universe with Mazeka to try and free it from the control of his evil counterpart.

"That's one word for it," replied Mazeka. "It's hard to remember a time in my life when I wasn't fighting. I've been lucky. I'm still alive. Not sure that can be said about the Matoran who lived down there."

"If they died, maybe it was a mercy," said Teridax. "Maybe they are better off not seeing what their universe has come to."

"Now you sound like our Teridax," said Mazeka. "I guess you two aren't as far apart as I'd like to think."

Teridax shook his head. "A turn to the left instead of the right, a wound received or avoided, rising from slumber an hour too early or too late ... these are the little things lifetimes hinge on, Mazeka. Your Teridax took a step on a path that circumstances allowed me to avoid. If circumstances had been different, who knows?"

"Meaning that if you took control of this universe instead of him ...?"

"I might be just as wicked," Teridax answered. "It is always a possibility."

Around them, the winds rose. In a moment, they had gone from gentle breeze to a screaming maelstrom, so powerful it knocked Mazeka off his feet and sent him tumbling toward the edge of the ridge. Teridax fought to stay focused, ignoring the storm as he used his power to keep Mazeka from falling. But the ground erupted beneath his feet, shattering his concentration. Mazeka fell down the slope, followed swiftly by Teridax.

They landed among the ruins. Mazeka's impact shattered the long dead corpse of a Visorak into fine black powder. Teridax hit hard, but rolled with the fall and was back on his feet in an instant. Now that he looked around, he could see other bodies of Visorak spiders scattered here and there. The villagers who had lived here had gone down fighting.

Then a voice came from the dead mouths of the Visorak all around. Teridax recognized it as his own voice, but touched with madness and evil. "I see you have brought company, Mazeka ... and such company."

"It's Makuta," Mazeka said. "He's found us."

"Yes, I never noticed your entry, I must admit," Makuta said through the dead spiders. "But did you really think a pale and weak version of myself could stop me now?"

"Weak?" said the white-armored Teridax. "Stronger, I say, for I resisted the temptations you could not."

"Indeed. Then let us see just what you are capable of resisting."

The air crackled with ozone, and then before Mazeka and Teridax's eyes, three figures appeared. Each resembled Takanuva, the legendary Toa of Light, but their armor was jet black and shadow energy swirled about their hands.

"I have been a poor host, brother," said the voice of Makuta. "Allow my new friends to welcome you properly to my universe."

Helryx avoided Tuyet's slashing attack and landed a side kick in her mid-section. The corrupt Toa of Water staggered backwards, only narrowly avoiding being accidentally struck by Brutaka. The battle had begun only moments before, but already the chamber in which they fought was a shambles.

The issue over which they fought was deadly serious. Helryx, Makuta Miserix, and Axonn had decided that Teridax's control of the universe had to be ended, even if that meant destroying the universe itself. Tuyet, Brutaka and a possessed Lewa Nuva believed there was still hope of driving Makuta out without killing millions of Matoran in the process.

Miserix thought he would have the easiest opponent. He could sense that Lewa Nuva was not himself, but was under the control of another. Whoever that was, they had no access to the Toa's air power. That would make him ripe for defeat.

Unfortunately, Lewa's body was now home to Tren Krom, an ancient entity with enormous mental powers. Miserix's first solid blow knocked Lewa to the ground. The fallen "Toa" responded with a mental shock blast that came close to turning Miserix's brain to ash. Still, Miserix had been through a lot in the past millennia – imprisonment, torture, humiliation – and no mind power was going to be enough to stop him. He gathered Lewa up in his claw and slammed his foe against the wall, once, twice, three times.

Axonn's heart wasn't in this fight. He had only recently rediscovered Brutaka and regained their old friendship. He couldn't believe they were already at each other's throats again. And he wasn't certain that Brutaka was wrong – maybe Helryx's plans were too extreme. Maybe duty lay in protecting the Matoran until the very last moment.

For this moment, though, he had to concentrate on protecting himself. One good hit from Brutaka would take his head off.

Helryx had not wavered in her determination, but she also knew that this battle was sure to draw Makuta Teridax's attention. Her chance to act could disappear at any moment. She had to do the nova blast now, before anyone could stop her.

Tuyet could guess what was about to happen. She slammed an elbow into Axonn even as Brutaka struck at him. Taking advantage of the moment, she wrested the warrior's axe from him. With a yell, she vaulted into the air and smashed Miserix with the axe. With a roar of pain, the reptilian Makuta fell backwards, right towards Helryx.

The mad Toa hit the ground and turned to watch the end of her handiwork. But to her surprise, just as Miserix was about to crush Helryx, the ancient female warrior vanished. The Makuta landed in a heap, but was barely slowed by his wound and already seeking out his attacker.

Tuyet never got a chance to defend herself. Helryx was suddenly behind her, catching Tuyet in a headlock. "Time to say goodbye," said Helryx. "We'll all go down together, and the universe will be better for it."

The world began to blur in front of Tuyet's eyes. At first, she thought that Helryx must be choking the life from her. But then she realized that everyone was looking toward the chamber's entrance, where space itself seemed to be warping. The next instant, a massive figure stepped out of the distortion and stood before them.

"You... imbeciles," the figure said, in a voice both old and young at the same time. "You ignorant stone apes... is this how you try to save existence?"

No one in the room had ever seen the newcomer before. But there were some who knew his voice, and all felt a chill of fear at the sound of it. Only Helryx had the presence of mind to give their visitor a name, and even she spoke it in a whisper.

"Artakha."

EDIT: Przetłumaczyłem nową część.

Mazeka stał na szczycie góry. Na dole, widział resztkę wymarłej wsi. Rozpoznał, że był to dom małej grupy Ba-Matoran, których elementem była grawitacja. Wygląda na to, że zostało najechane jakimś czas temu, ale nie było żadnego znaku ani zwłok Matoran. Może wieśniacy uciekli do wzgórz, pomyślał lub być może zostali schwytani.

"Twój wszechświat jest bardzo ... niespokojny" powiedział Makuta Teridax. Biało opancerzony wojownik stał obok Mazeki. Pochodził z innego wszechświata, w którym Makuta nigdy się nie zbuntowali, ale zamiast tego pozostał lojalny Wielkim Istotom. Przyszedł do tego wszechświata z Mazeką żeby spróbować uwolnić go od kontroli jego złego odpowiednika.

"To jest jedno," odpowiedział Mazeka. "Pamiętam czas w moim życiu, kiedy nie walczyłem. Byłem szczęśliwy. Jestem nadal żywy. Ale nie pewny czy matoranie z tej wioski też."

"Jeżeli oni umarli, to była może dla litość," powiedział Teridax. "Być może jest im lepiej, że nie widzą, do czego ich wszechświat zmierza."

"Teraz brzmisz jak nasz Teridax," powiedział Mazeka. "Domyślam się, że wy dwoje aż tak się nie różnicie, tak myślę."

Teridax potrząsnął głową. "Zwrot w lewą zamiast prawa, rana otrzymana lub uniknięta, budzić się ze snu zbyt wcześnie lub zbyt późno. Twój Teridax zrobił krok na ścieżce, okoliczności pozwoliły mi, tego uniknąć. Jeżeli okoliczności byłyby inne, kto wie?"

"Znaczy, że wziąłbyś kontrolę tego wszechświata zamiast niego ...?"

"Musiał bym być niegodziwy," Teridax odpowiedział. "To jest zawsze możliwość."

Dookoła nich, wzmógł się wiatr. W jedną chwilę z delikatnego wietrzyka do strasznej wichury, tak potężnej, że uderzyło Mazeke i przewróciło go na ziemię. Teridax walczył, by się nie przewrócić, ignorując burzę, ponieważ użył jego mocy, by schronić Mazeke przed przewrotami. Ale ziemia wybuchła pod jego stopami, zakłucając jego koncentrację. Mazeka spadł w dół zbocza, podążany szybko przez Teridaxa.

Oni wylądowali między ruinami. Uderzenie Mazeki roztrzaskało martwe zwłoki Visoraka do pięknego czarnego proszku. Teridax uderzył mocno, ale potoczył się ze wzniesienia i wrócił na nogi. Rozglądał się wokoło i widział inne ciała Visoraków, tu i tam. Wieśniacy, którzy tu żyli walczenie walczyli.

Wtedy pojawił się głos z martwych ust Visoraków. Teridax rozpoznał, że był to jego własny głos, ale dotknięty obłędem i złem. "Widzę, że przyniosłeś przedsiębiorstwo, Mazeka ... i takie przedsiębiorstwo."

"To jest Makuta," Mazeka powiedział. "Znalazł nas."

"Tak, nigdy nie zauważyłem twojego przyjścia, muszę przyznać," Makuta powiedział przez martwe pająki. "Ale naprawdę myślałeś, że blada i słaba wersja mnie mogłaby mnie teraz zatrzymać?"

"Słaby?" powiedział biało opancerzony Teridax. "Silniejszy, ponieważ oparłem się pokusom, którym ty nie mogłeś."

"Naprawdę. To pokaż mi czym jest to opieranie się."

Powietrze zatrzeszczało i wtedy przed oczyma Mazeki i Teridaxa, pojawiły się trzy kształty. Każdy był podobny do Takanuvy, legendarnego Toa Światła, ale ich zbroja była czarna i energia cienia wirowała w ich rękach.

"Źle cię przywitałem, bracie," powiedział głos Makuty. "Pozwul, że moi nowi przyjaciele przywitają cię właściwie w moim wszechświecie."

Helryx uniknęła ataku Tuyet. Skorumpowana Toa Wody zatoczyła się wstecz, tylko ledwo unikając przypadkowego uderzenia Brutaki. Bitwa zaczęła się tylko moment przed, ale już jest pokój, w którym oni walczyli, był bałaganem.

Powod dla których walczyli był śmiertelnie poważny. Helryx, Makuta Miserix i Axonn zdecydowali, że kontrola Teridaxa nad wszechświatem musiała zostać skończona, nawet jeśli to oznaczyło zniszczenie samego wszechświata. Tuyet, Brutaka i opętany Lewa Nuva wierzyli, że była nadal nadzieją bez zabijania milionów Matoran.

Miserix myślał, że ma łatwego przeciwnika. Mógłby wyczuć, że Lewa Nuva nie był sobą, ale był pod kontrolą innego. Kimkolwiek był nie miał władzy nad powietrznymi mocami Toa. To uczyniło go podatnym na klęski.

Niestety ciało Lewy było teraz domem dla Tren Kroma, starożytnego bytu z ogromnymi umysłowymi mocami. Pierwsze uderzenie Miserixa zwaliło Lewe na ziemię. Upadły "Toa" odpowiedział z umysłowym wybuchem, który miał zmienić głowę Miserixa w popiół. Mimo to Miserix był przez ostatnie millennium – uwięziony, torturowany, upokorzony – i żadna moc umysłu niebyła wystarczająca by go zatrzymać. Podniósł Lewę do góry i trzasnął nim w ściane, raz, dwa razy, trzy razy.

Serce Axonna nie uczestniczyło w walce. Dopiero co odkrył Brutake i odzyskał jego starą przyjaźń. Nie mógł uwierzyć, ze oni już zaciskali swoje ręce na sobie. I nie był pewny czy Brutaka był zły – być może plany Helryx były zbyt ekstremalne. Być może chciał wypełnić obowiązek ochrony Matoran do ostatniego momentu.

Jednak w tym momencie musiał skoncentrować się na atakach Brutaki. Jedno dobre uderzenie Brutaki urwało by mu głowę.

Helryx nie zawahała się w jej determinacji, ale ona również wiedziała, że ta bitwa była pewna, by zwrócić uwagę Makuty Teridaxa. Jej szansa, by zadziałać mogłaby zniknąć w każdej chwili. Ona musiała zrobić nova blast teraz, zanim ktoś mógłby ją zatrzymać.

Tuyet domuślała się co się miało zaraz stać. Ona uderzyła łokciem Axonna, ponieważ Brutaka uderzył w niego. Korzystając z momentu, ona wzięła siekierę wojownika. Z krzykiem, skoczyła i rozbiła Miserixa siekierą. Z rykiem bólu Miseriź spadł na Helryx.

Szalona Toa uderzyła w ziemię i obrócił się, by oglądnąć koniec jej pracy. Ale do jej niespodzianki, Miserix właśnie miał zgnieść Helryx, ale ona zniknęła. Makuta wylądował w stercie, ale zaledwie się pozbierał i już szukał napastnika.

Tuyet nigdy nie dostała szansy, by się obronić. Helryx była nagle za nią, i chwyciła ją. "Czas powiedzieć do widzenia," powiedziała Helryx. Świat zaczął zamazywać się przed oczami Tuyet. Najpierw, myślała, że Helryx chce ją zabić. Ale wtedy spostrzegła, że każdy spogląda na wejście, gdzie sama przestrzeń wydawała się wyginać. Następnej chwili, masywna istota wyszła stamtąd.

"Wy... imbecyle," istota powiedziała, w głosie zarówno starym i młodym równocześnie. "Wy nieświadome kamienne małpy... jak chcecie ratować wszechświat?" Nikt w pokoju nigdy wcześniej nie widział przybysza. Ale było kilku, którzy znali jego głos i czuli chłód w jego dźwięku . Jedynie Helryx była obecna psychicznie, by powiedzieć imię gościa i powiedziała je w szepcie.

"Artakha" .

Ostatnio zmieniony przez Ultimo dnia Śro 10:37, 06 Sty 2010, w całości zmieniany 1 raz

Robi się ciekawie. Klimat niezły. Szczególnie, że przy czytaniu słuchałem "Falling" CryoShell.

Nieźle, nie spodziewałem się, że Artakha pojawi się we własnej osobie.

Super. Artakha! Może wydadzą go na drugą połowę jako tytana? Fajnie by było.

Nieźle! Artakha chyba po raz pierwszy pojawił się osobiście. I jeszcze nowy prefiks.
PS. Matrix007, raczej wątpie.

	Matrix007 napisał:
	Super. Artakha! Może wydadzą go na drugą połowę jako tytana? Fajnie by było.

Luuuuul. To ty postów nie czytasz? Bio się kończy na Starsach... Ale opowiadanie super. Najlepszy był tekst "Wy... imblecyle" xDDD. Uśmiałem się. Taki Arthaka wychodzi przez protal a tu Tuyet z Brutaką się leją xD. To koniec tego serialu? Czy jeszcze będą kolejne odciniki. Jeśli tak to czekam na dalszą część.

Zwykle takie opowiadania BIONICLE kończą się na 9 lub 10 części. Być może Greg wykreowuje nowe opowiadanie, np. "Poszukiwanie Złotej Zbroi".

Rządy Cieni mają trwać jeszcze w tym roku, więc to nie koniec (to dopiero początek Rozbawiony

).
"Wy... imbecyle" to najlepszy tekst w całym tym serialu, i to z ust samego Artakhi.

Czytam. Czy ja powiedziałem że się kończy seria na
Starsach? Nie! Tylko fajnie by było jakby dali taki bonus dla fanów.

Greg już prawie ukończył dziesiątą część. Przeprasza, za tak długą przerwę, ale mówi, że warto było czekać.
Spoilery:
Zakończenie walki w komnacie
Wygląd Artakhi
Powrót Toa Mahri
Zaskakująca odpowiedź na jedno z najczęściej zadawanych pytań ostatniego roku

Ostatnio zmieniony przez Lokisyn dnia Czw 11:31, 04 Lut 2010, w całości zmieniany 1 raz

Jest 10 część.

At the sight of Artakha, the chamber went silent.

He stood at least 10 feet tall. His armor was gray-green and covered in runes carved at the beginning of time. His mask was the most ornate anyone had ever seen – more than just a Kanohi, it was a true work of art. The metallic protodermis from which it was forged was arranged in intricate patterns and designs, each reflecting one of the many cultures that flourished in the universe. The eye slits were angular and pointed, giving him an air of both wisdom and a vague sense of menace.

Artakha stood in the shattered doorway, facing some of the most powerful beings in existence. His stance made it clear he was their equal, if not their superior.

His cold eyes fell first on Lewa Nuva. "Your task is done," he said. "Return whence you came."

Lewa Nuva stared at Artakha for a moment, then turned without a word and started to exit, only to be blocked by the newcomer.

"Without the body," said Artakha.

Lewa Nuva shrugged. "Payment for services rendered?"

"The mind of Lewa Nuva is trapped within your old body, Tren Krom, as you well know," Artakha replied. "He deserves better than to suffer a fate meant for you."

The mouth of Lewa Nuva smiled, though it was the mind of Tren Krom that made it so. "The words come easily to you, Artakha. You chose to live as an exile. I did not."

"None of us choose our destiny," Artakha replied. "And none of us can defy it. Go, Tren Krom. Have faith Mata Nui will reward you when all is said and done."

Lewa Nuva nodded. "Faith, yes ... a drop of water in place of an ocean."

Artakha reached out and placed the palm of his right hand on Lewa Nuva's forehead. "It's more than time."

The Toa's body spasmed, then dropped to the floor. After a moment, Lewa's eyes opened and he looked around, dazed. "Where ...? I was ... in a cave ... in an ever-ugly body ... and ...”

Artakha ignored him. Helryx had advanced up to him, staring up at his masked face and making no effort to contain her fury. "This is no affair of yours, Artakha. Actions must be taken to contain the threat of Makuta, here and now."

"Creation is my essence," Artakha replied. "And you would destroy all that exists. I can't allow that."”

"You can't stop it either --"

"But I can."

The voice reverberated throughout the chamber. It belonged to Makuta Teridax.

"Oh, who invited him?" muttered Lewa.

"Invited me?" asked Teridax. "As I recall, you are all guests in my home. And you have been most rude and destructive ones. I am afraid I am going to have to ask you to leave."

"And if we refuse?" bellowed Axonn. "What will you do then, you formless freak?"

Teridax gave a low, mocking laugh. Then he said softly, "Why, then ... I will have to insist."

One instant, Axonn, Brutaka, Helryx, Artakha, Miserix, Tuyet and two Matoran were inside a half-ruined chamber deep beneath Metru Nui. The next, they were floating in the airless, icy void of outer space, watching as the robot Makuta commanded soared away from them toward a distant world.

"I told you this was a bad idea," said Toa Kongu.

"Quiet," hissed Toa Hahli.

"Is the Order sure of its information?" asked Nuparu.

"As sure as they can be, with things as they are," replied Hewkii.

"Then we better get to work," said Jaller.

The five surviving Toa Mahri were crouched on the western shore of the island of Zakaz, home to the murderous Skakdi race. Ordinarily, it wasn't the sort of place any sane person wanted to visit, wracked as it was by a millennia-old civil war. Back when they were Toa Inika, Jaller and his team had battled six Skakdi, the Piraka, and barely escaped with their lives.

Their mission here was as simple as it was perilous. The Order had learned that Nektann, a powerful Skakdi warlord, had allied with Makuta Teridax and led his army on a journey south. Now it was vital to find out if any of the other warlords were going to follow his lead.

On top of that, there was a mystery to be solved. Following the widespread destruction on Daxia, the sea snakes that were once the evil Piraka had vanished. It had been believed they were just buried in the rubble, but rumors were flying they had been rescued and spirited away to Zakaz. For what purpose, no one could say.

To accomplish either of these, they had to get past the Skadi guards on the shore. That was Kongu's job. Using his control of air, he robbed the guards of anything to breathe until they passed out. Once they were down, the Toa Mahri advanced.

Their next obstacle was a small encampment of warriors, surrounded by a wall of thick stone. "Want me to bring the wall down?" asked Toa Hewkii.

"Just like we planned," nodded Jaller.

Hewkii concentrated and extended his power over stone to the wall. The next moment, the rocks began to explode. The alarmed Skakdi, thinking they were under attack by another tribe, rushed to their defenses ... but couldn't spot the enemy. After a few minutes of "bombardment," they scaled the rubble and fled into the night.

Jaller turned to the Toa of Water. "Hahli?"

"It's this way," she answered, taking the lead. The Toa moved swiftly across the uneven terrain until they reached the mouth of the cave. By now, they could all hear the rushing of water. Hahli led them inside, where they saw an underground river.

"Perfect," said Nuparu.

"The Order says that will take us right into one of the larger ruins," said Hahli. "All we have to do is swim."

"That again?" asked Hewkii, in mock protest.

The Mask of Life had transformed the Toa Inika into water-breathing Toa Mahri not long ago. Then it had changed them again, making them true amphibians. One by one, they dove into the river and began to swim through the cold, dark water.

After an hour or so, during which time Nuparu discovered that there were some very nasty fish under Zakaz, they emerged in another cavern. Just beyond the mouth of the cave was a large area of ruins, in which about 500 Skakdi were gathered. One, obviously a warlord, was addressing the gathering.

"The Brotherhood of Makuta is no more," he bellowed. "The Dark Hunters are a battered ruin. The Toa are scattered and hiding like stone rats. Who is there left for anyone to fear?"

"The Skakdi!" yelled the crowd in response.

"I don't like the sound of this," said Hewkii.

"I think you're about to like it less," said Nuparu. He was crouched down, with one hand on the soil. "Something is moving underground, maybe 20 bio from where we are. Something big."

"For too long, we have been penned up on this island, by the will of the Brotherhood," the warlord continued. "And now one of their number controls our universe, and believes he controls us, as well. But we will show him he is wrong!"

"Okay, well, it doesn't sound like he and Teridax will be playing kolhii together anytime soon," said Jaller.

"And I think he's just getting warmed up," said Hahli.

"Let our salvation now rise," shouted the warlord.

"Here it comes," said Nuparu.

Now they could all feel the rumbling underground, and soon, they saw what was causing it. A huge tank was rising up in the center of the ruins. One glance and the Mahri knew all too well what was inside of it.

"That's energized protodermis," whispered Jaller. "How did they --?"

"Questions later," said Kongu. "Look at who just joined the party."

The Skakdi were hauling prisoners toward the tank. One was a Zyglak, the savage race of outcasts known for being virtually invulnerable to the elemental powers of Toa; next came a Vortixx, the crafty race that had spawned the evil Roodaka; and after that, one of the brutish race that served as laborers on Stelt.

"This makes no sense," said Hahli. "Even if they throw them into the liquid, the three of them might just be destroyed by it ... probably will be. So what's the point?"

"None," said Nuparu. "Unless ... unless, somehow they know those three are destined to transform."

"But the only one who could know that would be --"

"Teridax," finished Jaller. "They probably don't even know he put this idea into their heads. It's another one of his sick games."

"Just got sicker," said Hewkii. "Or are those not the Piraka I see?"

The Toa of Stone was correct. Five Skakdi were carrying five sea snakes, each of the serpents gasping to breathe. At the warlord's signal, the three prisoners and the five snakes were thrown into the energized protodermis tank. So engrossed were the Skakdi that they failed to notice a strange, greenish cloud that emerged from the nearby lake, hovered in the air a moment, and then plunged into the energized protodermis tank.

The liquid began to froth and bubble. The Toa Mahri could see a shape forming in the silver fluid, something monstrous and horrible.

"Tell you what," said Kongu, "call me when it's over. I don't think I want to look."

"I don't think the Order's going to like this," said Nuparu.

"I don't think anyone is," said Jaller.

And then, before their eyes, a new and terrible form of life began to climb from the tank...

EDIT:
Przetłumaczyłem:

Na widok Artakhi, zapadła cisza.

Miał conajmniej 10 stóp wysokości. Jego zbroja była szaro-zielona i pokryta runami z początku czasu. Jego maska była najbardziej ozdobioną maską jaką kiedykolwiek ktoś widział – była to więcej niż tylko Kanohi, to było prawdziwe dzieło sztuki. Metaliczne protodermis, od którego została zrobiona zostało rozmieszczone było w zawiłych wzorach i modelach, każdy z nich odzwierciedlał jedną z wielu kultur, które powstały w wszechświecie. Rozcięcia na oczy były kanciaste i spiczaste, dając mu wyraz zarówno mądrości jak i groźby.

Artakha stał w roztrzaskanym wejściu, stając wobec kilku najpotężniejszych istot. Jego pozycja stawiała go na równi, albo wyżej.

Jego zimne oczy patrzyły najpierw na Lewe Nuva. "Wykonałeś swoje zadanie," powiedział. "Wróć skąd przybyłeś."

Lewa Nuva gapił się chwilę na Artakhe, wtedy obrócił się bez słowa i zaczął wychodzić, ale został zablokowany przez przybysza.

"Bez ciała", powiedział Artakha.

Lewa Nuva wzruszył ramionami. "To zapłata za moje usługi"

"Umysł Lewy Nuva jest w pułapce w twoim starym ciele, Tren Krom, jak dobrze wiesz," Artakha odpowiedział. "On zasługuje na coś lepszego niż wycierpieć fatum przeznaczone na ciebie."

Lewa Nuva uśmiechnął się, chociaż był to umysł Tren Kroma, który to zrobił. "Słowa łatwo ci przychodzą, Artakha. Wybrałeś życie jako wygnaniec. Ja nie."

"Żaden z nas nie wybiera sobie przeznaczenia", Artakha odpowiedział. "I żaden z nas nie może mu się przeciwstawić. Idź, Tren Krom. Miej wiarę w Mata Nui, może nagrodzi cię kiedy wszystko wróci do normy."

Lewa Nuva kiwał głową. "Wiara, tak ... kropla wody w oceanie."

Artakha położył prawą dłoń na czole Lewy Nuva. "Tego jest więcej od czasu."

Ciało Toa zaczęło drgać, wówczas upadł na podłogę. Po momencie, oczy Lewy otworzyły i spojrzał wokoło, oszołomiony. "Gdzie ...? Byłem ... w jaskini ... w obrzydliwym ciele ... i ...”

Artakha zignorował go. Helryx podeszła do niego, wpatrując w jego zamaskowaną twarz i bez żadnego wysiłku, pokazała furię. "To nie jest żaden twój interes, Artakha. Działania muszą zostać powzięte, by powstrzymać groźbę Makuta, tutaj i teraz."

"Tworzenie jest moją istotą," Artakha odpowiedział. "I zniszczyłabyś wszystko co istnieje. Nie mogę na to pozwolić."”

" Nie możesz też tego zatrzymać --"

"Ale ja mogę."

Głos rozległ się w izbie. Należał do Makuty Teridaxa.

"Och, kto go zaprosił?" wymamrotał Lewa.

"Zaprosił mnie?" spytał Teridax. "Ponieważ przypomniałem sobie, że wszyscy jesteście gośćmi w moim domu. I jesteście niegrzeczni i niszczący. Niestety będę musiał poprosić was o wyjście."

"A, jeżeli odmówimy?" ryknął Axonn. "Co wtedy zrobisz, ty bezkształtny dziwolągu?"

Teridax lekko się zaśmiał. Wtedy powiedział miękko, "Dlaczego, wtedy ... Będę musiał nalegać."

W jednej chwili, Axonn, Brutaka, Helryx, Artakha, Miserix, Tuyet i dwaj Matoranie byli wewnątrz na pół - zrujnowanej izby głęboko pod Metru Nui. W następnej, płynęli w bez powietrznej, lodowatej przestrzeni kosmicznej, patrząc jak robot Makuta rozkazał wznieść ich w kierunku innego świata.
__________________________________________________

"Mówiłem ci, że to był zły pomysł" powiedział Toa Kongu.

"Spokojnie", syknęła Toa Hahli.

"Czy Zakon jest pewny tych informacji?" spytał Nuparu.

"Raczej są pewni takich informacji" odpowiedział Hewkii.

"Więc lepiej zabierzmy się do pracy," powiedział Jaller.

Pięciu Toa Mahri kucnęło na zachodnim brzegu wyspy Zakaz, domu morderczej rasy Skakdi. Zazwyczaj, to jest miejsce, które jakaś zdrowo psychicznie osoba chciała by odwiedzić, ponieważ od tysiącleci trwa tu wojna domowa. Kiedyś kiedy byli Toa Inika, Jaller z jego zespołem walczyli z sześcioma Skakdi, Piraka i ledwo udało im się ocalić życie.

Ich misja tutaj była tak prosta jak i niebezpieczna. Zakon dowiedział się, że Nektann, potężny gubernator wojskowy Skakdi, sprzymierzył się z Makutą Teridaxem i prowadził jego armię w podróż na południe. Teraz było ważne, by dowiedzieć się, czy jakiś z inny gubernator wojskowy będzie szedł za jego armią.

Na szczycie tego, była tajemnica, która musi zostać rozwiązana. Podążając za powszechnym zniszczeniu na Daxia, morskie węże, którymi byli Piraka zniknęły. Uwierzono, że zostali zakopani w gruzie, ale pogłoski mówiły, że zostali uratowani. Ale nie wiadomo dla jakiego celu.

Aby wykonać te dwie rzeczy, musieli dostać się po strażach Skadi na brzeg. To była robota dla Kongu. Używając mocy powietrza, uniemożliwił oddychanie strażom, aż zemdleli.

Ich następną przeszkodą było małe obozowisko wojowników otoczone przez ścianę grubego kamienia. "Chcesz żebym przyniósł tę ścianę?" spytał Toa Hewkii.

"Tak jak zaplanowaliśmy," kiwnął Jaller.

Hewkii skoncentrował się i użył mocy kamienia na ścianie. W następnym momencie, skały zaczęły eksplodować. Zaalarmowani Skakdi, myśląc, że zostali zaatakowani przez inne plemię, pognali do obrany ... ale nie mogli zauważać wroga. Po kilku minutach "bombardowania", oni zważyli gruz i uciekli w noc.

Jaller zwrócił się do Toa Wody. "Hahli?"

"To jest ta droga," odpowiedziała, biorąc prowadzenie. Toa poruszali się szybko przez nierówny teren, aż dotarli do jaskini. Od teraz, słyszą gnanie wody. Hahli zaprowadziła ich do wewnątrz, gdzie zobaczyli podziemną rzekę.

"Doskonale", powiedział Nuparu.

"Zakon mówił, że to zabierze nas do jednej z większych ruin", powiedziała Hahli. "Wszystko co musimy zrobić to popłynąć."

"Znowu?" spytał Hewkii, w próbie protestu.

Maska Życia przekształciła Toa Inika w Toa Mahri by mogli oddychać pod wodą. Następnie znowu ich przemieniła, robiąc z nich prawdziwe amfibie. Pojedynczo, skaczą do rzeki i zaczynają płynąć przez zimną, ciemną wodę.

Po mniej więcej godzinie, podczas której Nuparu odkrył, że pod Zakaz pływały jakieś paskudne ryby, pojawili się w innej pieczarze. Tylko poza ustami jaskini był to durzy obszar ruin, w ruinach było zebranych około 500 Skakdi. Jeden, oczywiście gubernator wojskowy, przemawiał do zgromadzenia.

"Bractwo Makuta już nie istnieje," ryknął. "Mroczni Łowcy są poobijani ruinami. Toa są rozproszeni i ukrywają się jak kamienne szczury. Kto tu został i się nie boi?"

"Skakdi!" wrzasnął tłum w odpowiedzi.

"Nie lubię tego dźwięku" powiedział Hewkii.

"Myślę, że jest coś co będziesz jeszcze mniej lubiał" powiedział Nuparu. Kucnął na dół, i pokazał na ziemię. "Coś porusza się pod ziemią, być może 20 bio z stąd. Coś dużego."

"Zbyt długo siedzimy na tej wyspie z woli Bractwa," gubernator wojskowy kontynuował. "I teraz jeden z nich kontroluje nasz wszechświat i wierzy, że kontroluje również nas. Ale pokażemy, że się myli!"

"Myślę, że on się tylko rozgrzewa," powiedziała Hahli.

"Pozwólmy naszemu zbawieniu teraz powstać," krzyknął gubernator wojskowy.

"Nadchodzi", powiedział Nuparu.

Teraz czuli huczenie pod ziemią i wkrótce zobaczyli co to spowodowało. Ogromny basen podnosił się w centrum ruin. Jedno spojrzenie i Mahri wiedzieli co w nim było.

"To energetyczne protodermis," szepnął Jaller. "Jak oni to zrobili --?"

"Pytania później", powiedział Kongu. "Patrzcie kto dołączył do przyjęcia."

Skakdi ciągnęli więźniów do basenu. Jeden z nich był Zyglak, dzika rasa wyrzutków, niewrażliwa na moce Toa; następny przyszedł Vortixx, przebiegła rasa, z której pochodziła Roodaka; i następnie, jeden z bydlęcej rasy, która służy jako robotnicy na Stelt.

"To nie ma żadnego sensu," powiedziała Hahli. "Nawet jeśli wrzucą ich do płynu, trzech z nich mogłoby tylko zostać zniszczonych przez to ... prawdopodobnie będzie. Więc jaki jest cel?"

"Żaden", powiedział Nuparu. "Chyba że ... chyba, że, jakoś wiedzą, że te trzy istoty są przeznaczone, by się przekształcić."

"Ale jedynym, który to wie jest --"

"Teridax", skończył Jaller. "Oni prawdopodobnie nawet nie wiedzą, że on włożył ten pomysł do ich głów. To jest jedna z jego chorych gier."

"Albo stał się bardziej chory", powiedział Hewkii. "Albo nie są to ci Piraka, których widzę?"

Toa Kamienia mówił prawdę. Pięciu Skakdi niosło pięć morskich węży. W sygnale gubernatora wojskowego, trzej więźniowie i pięć węży zostali wrzuceni do pobudzonego basenu protodermis. Skakdi byli w takim napięciu, że nie zdołali zauważyć dziwnej, zielonkawej chmury, która pojawiła się od pobliskiego jeziora, unosiła się w powietrzu na moment i wtedy zanurkowała do basenu energetycznego protodermis.

Płyn zaczął pienić się i wrzeć. Toa Mahri zobaczyli kształt formujący się w basenie, był czymś monstrualnym i okropnym.

"Wiesz co", powiedział Kongu, "zawołaj mnie kiedy to się skończy. Myślę, że nie chce na to patrzeć."

"Myślę, że Zakonowi to się nie spodoba," powiedział Nuparu.

"Myślę, że to się nikomu nie spodoba" powiedział Jaller.

I wtedy, przed ich oczyma, nowa i straszna forma życia zaczęła wychodzić z basenu...

Ostatnio zmieniony przez Ultimo dnia Pon 19:49, 08 Lut 2010, w całości zmieniany 2 razy

Niezła część, nawet bardzo dobra. Jedyne, co mi się tu nie podobało, to to, że Toa Mahri (wolałem Inika :/) tak łatwo wkradli się do siedziby tych Skakdi. Jakby oni sami nie wiedzieli, że można przejść przez tą jaskinię i nie wystawili tam straży.
Myślałem, że będzie trochę dłuższy odcinek, ale cóż...
Całego tłumaczenia nie czytałem, tylko rzuciłem okiem, jest trochę prostych błędów, np. crouched down, przetlumaczyłeś 'kucnął na dół'. Po prostu kucnął, chyba by nie kucnął w górę? Śmiech

Ostatnio zmieniony przez Akamai dnia Sob 12:51, 06 Lut 2010, w całości zmieniany 1 raz

Fantastycznie! Wielki Kolos dał trzem członkom Zakonu, obu matoran, zdradzieckiej Toa oraz obu potężnych istot bilet w jedną stronę w kosmos, a obłąkani Skakdi przywołali monstrum, które ma moc, by zatrzymać stado galopujących Tahtoraków. A to wszystko by się pozbyć Teridaxa. Akcja przyjmuje niezłe obroty. -_-*.

	Cytat:
	A to wszystko by się pozbyć Teridaxa.

Przecież on im wsadził myśl żeby zrobić do monstrum do głowy! Po co miałby kazać im zrobić coś przeciwko sobie?
Poza tym część bardzo interesująca. Z resztą jak każda, w której są Skakdi. Rozbawiony

Część baaardzo ciekawa Bardzo wesoły

Zgodzę się z Akim że Mahri za szybko weszli do Skakdi ale jest OK. Ciekaw jestem co z tym monstrum. Na początku myślałem że odrodzą się Piraka ale teraz myślę że to będzie jakiś... stwór jak Rancorn z SW VI. To koniec serialu?