Rządy Cieni

	Berix napisał:
	Zastanawiam się, jakim cudem Tuyet żyje. Fakt, Matoro ją ożywił, lecz była wtedy bezmyślna, a potem mimo wszystko załatwił ją Brutaka. Ogólnie trzecia część wygląda bardzo ciekawie.

No cóż, Greg miłuje się w alternatywnych wymiarach, więc można się domyślać że to Tuyet z innej rzeczywistości.

A ja myślę, że to Teridax przypadkowo ożywił tą Morską Zdrajczynię. Powód? Teridax znał Mata Nui, lecz być może nie poznał jeszcze jego zdolności. Gdy opanował tą skorupę (ciało), najwyraźniej nieopanował swych nowych możliwości i przypadkowo ożywił martwe ciało Tuyet (bo w Wymiarze Policji Toa Tuyet nie żyje, gdyż została zabita przez samą siebie. A Teridax przecież nie może kontrolować alternatywne wymiary).

Jest tyle wymiarów ile dokonanych wyborów... Nieskończoność praktycznie.
Mata Nui (a zatem i Teridax) nie może tworzyć portali, ale Tuyet mogła dostać się inną drogą, np. portalem Vezona. Może to być również iluzja Teridaxa. Może to być kolejna tajemnica BIO.

Zgadzam się z Takim Owakim. A nawet jeśli "Wielki Duch" Teridax nie opanował swoich mocy to i tak by nie ożywiał pierwszego lepszego ciała.

Obstawiam iluzje, TO dobrze myśli. A co do nowej części - fakty mi się podobają, cały serial trochę mniej ale jest fajny

Hmm a jeśli Tuyet to nie iluzja i odda swoją moc matoranom, sami wiecie którym.

Mam wielką nadzieję, że Macku, Hafu i Kapura dokopią w jakiś sposób Akhmou xD Tylko żeby nie zrobili z nich toa, za dużo już ich a brakuje matoran z 2000-2003 X_x (nie liczę wszysztkich z MNOGII, tylko tych ważniejszych ;P)

Jak by co to tu macie oryginaln tekst po angielsku .

Kapura moved swiftly (for him) through the shadows of Metru Nui. His destination was the outskirts of Ga-Metru, specifically a portion of the Archives underneath that spot. The sign carved into the wall outside his shelter had told him where to go, and even who was to meet him there, but not the most important answer: why.

Cautiously, he peered around the corner of a building. The way seemed clear. Rahkshi stood guard over most entrances to the Archives, but not this one. It led to a section of the vast museum that had been deemed unsafe decades ago and abandoned. Even when Matoran and Toa retreated below in the days right after Makuta’s take-over of the universe, they had avoided this region.

He slipped across the street and, with great effort, raised the hatch. It let out a shrill creak he was sure every Rahkshi in the city could hear. Kapura froze. Was that the whistling sound of Rahkshi flying through the air toward him? No, it was just steam escaping in Ta-Metru. He waited a moment more, and when no hostile force appeared, he ducked into the tunnel and closed the hatch behind him.

It was dark and dank inside. The faint stench of Muaka lingered in the air. Kapura found himself remembering another recent visit to the Archives, when he had gotten lost in the maze of passageways. That time, he had almost wound up a meal for an escaped exhibit and it was only the timely arrival of Toa Takanuva that saved him. He wished that his friend had picked a different place for their meeting... but then remembered that only this sort of a spot would do.

“You’re late.”

Macku stepped out from a recess in the wall. Her blue armor was stained with mud and she moved with a slight limp, a souvenir of an escape from some Exo-Toa a few days before.

“Sorry,” said Kapura. “I had to make sure I wasn’t followed.”

“We’ll wait a few more minutes for Hafu,” Macku said. She sounded tired... no, beyond tired, Kapura thought. More like she was barely holding herself together.

“Is he working today?”

Macku nodded.

Kapura frowned. All of the Po-Matoran carvers had been put to work carving statues of Makuta for placement all around the city. The order hadn’t come from their new “Great Spirit,” but rather from the new “Turaga” of Metru Nui – Ahkmou. No, he wasn’t a true Turaga – he had never been a Toa, after all, which was the prerequisite – but his past association with Makuta had put him in a position of power in the city.

“We should have killed that lousy traitor long ago,” Macku muttered.

Every Matoran remembered Ahkmou’s crimes on the island of Mata Nui, involving the sale of kodan balls tainted with Makuta’s darkness. Many had heard the tales of his sins on Metru Nui as well, in the weeks before the Great Cataclysm. Although he had largely kept to himself for the past year, no one really trusted him. But Turaga Vakama insisted he not be exiled. “Better to keep a doom viper beside your bed than to let it wander free. At least then, you will know from which direction its strike will come.”

The hatch opened again with a screech. A shaft of dirty light pierced the gloom of the Archives. Macku and Kapura instinctively hid until the light was gone. Then they heard the reassuring sound of Hafu’s voice, saying, “Anyone remember why we wanted to come back to this city?”

Macku laughed, though there really was nothing to laugh at. But it felt good to be around these two Matoran again. So many of the others up above had given up. Rahkshi and Exo-Toa were everywhere, and the only Toa visible were the Toa Hagah, who seemed oblivious to everything going on around them. When questioned, they insisted that Makuta Teridax had been defeated and all was well on Metru Nui. Worse, one could tell they really believed this delusion.

“What’s the situation?” asked Hafu. “You know that symbol is only supposed to be used in an emergency.”

“This is an emergency,” Macku assured him. She had taken a great risk drawing the “help” symbol – a crude sketch of a Rahkshi – near the homes of her friends. Ahkmou had forbidden the creation of any unauthorized art.

The Ga-Matoran turned and headed deeper into the Archives. Hafu and Kapura followed. She led them all the way down into the sub-levels, moving as if she knew the place as well as Ga-Metru. Kapura was completely lost and he suspected Hafu was, too.

“In here,” Macku said quietly. She beckoned them to follow her into a large chamber that had once housed a particularly nasty specimen of Rahi primate. There was someone else in there now – a Toa of Water, wounded, stretched out on the stone floor. But it wasn’t Gali or Gaaki or any other Toa Kapura recognized.

“Who is she? Where did she come from?” asked Hafu. Suspicion colored his voice. He had seen too many Makuta tricks to believe anything at first glance anymore.

“She says her name is Tuyet,” said Macku. “And that she’s here to help.”

Hafu had heard the name once... something to do with Toa Lhikan, if he recalled correctly, but he didn’t know the tale. “She doesn’t look like she can help herself, let alone us.”

“You might... be... surprised,” the female Toa said, lifting her head to look at Hafu. “So might a lot of people. Tell me, where is Toa Lhikan?”

“Dead,” said Kapura. “Killed by Makuta.”

Hafu shot him a look. It wasn’t smart to share information with strangers like that.

“And Toa Nidhiki?”

Kapura glanced at Hafu and shrugged. Then he turned back to Tuyet. “Dead, too. Makuta... ate him, I guess.”

“Look, we’re happy to see you and all,” said Hafu. “But one Toa more or less isn’t going to make a difference here. Not unless you have a super-weapon hidden away that can cleanse Metru Nui of Makuta’s forces.”

Tuyet sat up. She reached into her pouch and pulled out a piece of crystal about the size of her fist. “As a matter of fact, that’s exactly what I do have.”

“And do you think Makuta will give you the chance to use it?” asked Macku. Half hopeful, half skeptical.

“Makuta is the Great Spirit, correct?” asked Tuyet. “And the Great Spirit knows all about everyone who lives in his universe... where they are, what they’re doing... all he has to do is think about them?”

Kapura nodded.

Tuyet smiled. “Then I am the perfect ally, little ones. I am dead... and have been for some 2000 years.”

Przetłumaczyłem tą 3-cią część. Nie wiem, czy tak jest dobrze:

[treść usunięta!]- gościu, po co dajesz tekst z translatora ;/?

Translator tłumaczy dłuższe teksty jak obcokrajowiec uczący się języka. Jeśli wklejasz do translatora, to nie kopiuj tego kropka w kropkę, tylko napisz normalnie, tak jak się mówi po polsku.

Tłumaczenie może trochę spóźnione, ale mimo wszystko jest. Oto trzecia część "Rządów Cieni," moim zdaniem świetny serial:

Cytat:

Kapura poruszał się szybko (jak na niego) pomiędzy cieniami Metru Nui. Znajdował się na peryferiach Ga-Metru, dokładniej w części Archiw pod tym miejscem. Znak wyryty na ścianie jego schronienia powiedział dokąd ma iść i kto chce się z nim spotkać, ale nie powiedział mu najważniejszego: dlaczego.

Ostrożnie wyjrzał zza rogu budynku. Droga wydawała się czysta. Rahkshi pilnowały większości wejść do Archiw, ale nie tego. To prowadziło do wielkiego muzeum, które od bardzo dawna było miejscem niebezpiecznym i opuszczonym. Nawet kiedy Matoranie i Toa uciekli w podziemia po przejęciu wszechświata przez Teridaxa omijali to miejsce.

Poslizgnął się na środku drogi i z wielkim wysiłkiem podniósł właz. Wydał on z siebie piskliwe skrzypnięcie, które pewnie każde Rahkshi w mieście mogło usłyszeć. Kapura zamarł w bezruchu. Czy to nie był ten świszczący dźwięk przelatujących Rahkshi przez miasto? Nie, to była tylko para wodna ulatująca z Ta-Metru. Zaczekał jeszcze chwilę i kiedy żadna wroga siła nie pojawiła się wszedł do tunelu i zamknął właz za sobą.

W środku było ciemno i wilgotno. Słaby odór Muaki unosił się w powietrzu. Kapura przypomniał sobie inną wizytę w Archiwach, podczas której zgubił się w labiryncie przejść, uratował go wtedy Toa Takanuva. Tym razem jednak wziął ze sobą posiłek dla eksponatów, które pouciekały. Życzył sobie, że jego przyjaciółka wybierze inne miejsce na spotkanie... ale potem przypomniał sobie, że tylko w takim mogą się spotkać.

"Spóźniłeś się."

Macku wyszła z niszy w murze. Jej niebieska zbroja była poplamina błotem i poruszała się lekko utykając, była to pamiątka po ucieczce przed Exo-Toa sprzed kilku dni.

"Przepraszam," powiedział Kapura. "Musiałem być pewny, że nikt mnie nie śledzi."

"Zaczekajmy jeszcze chwilę na Hafu," powiedziała Macku. "Wydawała się zmęczona... nie to coś innego," pomyślał Kapura. "Bardziej jakby ledwo trzymywała się przy życiu."

"Czy on dzisiaj nie pracuje?"

Kapura spochmurniał. Wszyscy rzeźbiarze z Po-Metru musieli rzeźbić posągi Makuty w całym mieście. Rozkaz nie został wydany przez ich "Wielkiego Ducha," ale przez nowego "Turagę" Metru Nui - Ahkmou. Nie, on nie był prawdziwym Turagą - nigdy nie był Toa, co było tego warunkiem - ale jego dawne kontakty z Makutą dały mu władzę w mieście.

"Powinniśmy zabić tego nędznego zdrajcę dawno temu," wymamrotała Macku.

Każdy Matoranin pamiętał przęstępstwa Ahkmou popełnione na wyspie Mata Nui, związane ze sprzedarzą piłek kodan zabrudzonych cieniem Makuty. Wielu słyszało opowieści o wcześniejszych popełnionych w Metru Nui na kilka tygodni przed Wielkim Kataklizmem. Mimo, że przez ostatni rok był bardziej ostrożny, nikt naprawdę mu nie ufał. Ale Turaga Vakama upierał się, żeby go nie wygnać. "Lepiej trzymać Żmiję Zguby koło swego łóżka niż wypuścić na wolność. A poza tym będzie wiadomo skąd nadejdzie atak."

Właz otwarł się ponownie z piskiem. Promień światła przeszył mrok Archiw. Macku i Kapura instynktownie ukryli się zanim światło zniknęło. Potem usłyszęli dodający otuchy głos Hafu, mówiący: "Czy ktoś pamięta dlaczego chcięliśmy wrócić do tego miasta?"

Macku roześmiała się, myśląc, że nie ma żadnego powodu do śmiechu. Ale dobrze było znowu mieć blisko siebie tych dwóch Matoran. Zbyt wielu innych już się poddało. Rahkshi i Exo-Toa były wszędzie, a jedyni Toa w pobliżu to Toa Hagah , którzy wydawali się nieświadomi wszystkiego co działo się wokół nich. Zapytani, odpowiadali, że Makuta Teridax został pokonany, a wszystko na Metru Nui jest dobrze. Gorsze było to, że oni naprawdę wierzyli w te kłamstwa.

"Jaka jest sytuacja?" spytał Hafu. "Wiesz, że ten symbol jest używany w razie nagłego wypadku."

"To jest nagły wypadek," zapewniła go Macku. Podjęła wielkie ryzyko rysując symbol "pomocy" - toporny zarys Rahkshi - w pobliżu domów swoich przyjaciół. Ahkmou zabronił tworzenia nielegalnych dzieł.

Ga-Matoranka obróciła się i skierowała się w głębiny Archiw. Kapura i Hafu podążali za nią. Poprowadziła ich drogą w dół, poruszając się jakby znała to miejsce tak dobrze, jak Ga-Metru. Kapura całkiem się pogubił i jak sądził Hafu też.

"Tutaj," powiedziała cicho Macku. Wskazała im dużą komnatę, która była niegdyś zamieszkana przez złośliwy gatunek Rahi. Teraz był tam ktoś jeszcze - Toa Wody, ranna, rozciągnięta na kamiennej podłodze. Ale to nie była Gali, ani Gaaki, ani żadna inna Toa znana Kapurze.

"Kim ona jest? Skąd przyszła?" spytał Hafu. Podejrzliwość brzmiała w jego głosie. Widział zbyt dużo sztuczek Makuta, aby uwierzyć w cokolwiek na pierwszy rzut oka.

"Mówi, że ma na imię Tuyet," powiedziała Macku. "I, że jest tutaj, żeby nam pomóc."

Hafu już słyszał to imię... było jakoś związane z Toa Lhikanem, ale on nie znał tej opowieści. Jeżeli oczywiście powiedziała prawdę. "Nie wygląda na to, żeby mogła pomóc sobie, a co dopiero nam."

"Możesz... być... zaskoczony," powiedziała Toa, podnosząc głowę, aby spojrzeć na Hafu. "Powiedzcie mi, gdzie jest Toa Lhikan?"

"Martwy," powiedział Kapura. "Zabity przez Makutę."

Hafu zerknął na niego. Dzielenie się informacjami z takimi dziwakami jak ona, nie było zbyt mądre.

"A Toa Nidhiki?"

Kapura zerknął na Hafu i wzruszył ramionami. Potem odwrócił się w stronę Tuyet. "Martwy. Makuta... zjadł go, tak sądzę."

"Wiesz, jesteśmy szczęśliwi, że cię widzimy i wogóle," powiedział Hafu. "Ale jeden Toa mniej, czy więcej nic tutaj nie zmieni. Chyba, że masz super broń, która mogłaby oczyścić Metru Nui z sił Makuty."

Tuyet usiadła. Sięgnęła do sakiewki i wyjęła kawałek kryształu, mniej więcej o wielkości jej dłoni. "Właśnie dokładnie to mam."

"I myślisz, że Makuta da ci szansę tego użyć?" spytała Macku. W połowie sceptycznie, w połowie z nadzieją.

"Makuta jest Wielkim Duchem, prawda?" spytała Tuyet. "A Wielki Duch wie wszystko o każdym we wszechświecie... gdzie oni są, co robią... jedyne co musi zrobić, to o nich pomyśleć?"

Kapura przytaknął.

Tuyet uśmiechęła się. "Jestem doskonałym sojusznikiem. Jestem martwa... od ponad 2000 lat."

Dołączył: 23 Mar 2009 Posty: 113 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 2/5

Świetny serial! Prawie tak dobry jak Imperium Skralli. Nie mogę się doczekać następnej części. 10/10!

A mi trochę smutno.Nawet jeśli ci matoranie nie zmienią się w toa to i tak nie będą już nigdy tymi małymi sympatycznymi stworkami z lat 2001-03. Miałem przynajmniej nadzieję że matoranie będą odpowiednikiem harcerzy z II wojny światowej (czytał ktoś kamienie na szaniec?) a tu wielka rozróba z toa której prędzej czy później palma odbije.

Wow! Jak to dobrze że jest jakaś nadzieja dla matoran z Metru nui. A ja źle sobie w głowie przetłumaczyłem - wszystko pomieszałem ;P dzięki za tłumaczenie Woozie!

nowy odcinek nawet nawet . Jestem tylko ciekaw co Tuyet ma zamiar wykombinować i jakim cudem ona nie jest bezrozumnym zombie (bo do takiej postaci maska Matoro ożywia czyż nie )