Rządy Cieni

Mamy kolejną część:

Cytat:

The all-too familiar blurring of reality and wave of nausea struck Vezon. He really did have to find a way to control this new power, if for no other reason than it was starting to make him feel really sick. He wasn't sure how beings like Brutaka managed to move between dimensions all the time without losing their sanity... then again, like Vezon, maybe Brutaka didn't have that much sanity to lose?

Anyway, here he was. He was here. Which, of course, begged the question – where was "here," this time? The Kanohi Olmak that had become fused to his substance opened dimensional gates the way Matoran open gift boxes on Naming Day, and it was impossible to predict where one might end up.

He looked down. There was sand under his feet. In fact, there was sand in every direction. At first, he thought he was on a beach, but there was no water nearby. He could see trees and buildings in the distance, though, so he started walking in that direction.

The desert, as it turned out, was not very big. It gave way to a lush jungle, filled with a number of beings doing one of those things Vezon did his best to avoid: hard work. Some were obviously Le-Matoran... the others, Vezon did not recognize, though they had the look of villagers. He hated villagers. They were so... industrious.

One of the villagers loped over to him, using his arms as forelegs. He looked up at Vezon and said, smiling, "Are you a friend of Mata Nui?"

Vezon performed a complicated and challenging feat – he didn't laugh. "Why, yes, little... whatever you are. I am."

"Are you a Toa, then?"

"Nothing but," Vezon said, giving his best "noble and heroic" smile.

"Come on, then," the villager said, dashing off. "You're late."

Intrigued, Vezon followed along behind. This place had a Mata Nui and Toa, so it had to be something like home. But who were these other little runts? And just where was he?

"Um, excuse me, villager," Vezon began.

"Tarduk!" the villager shouted back at him. Vezon ducked, like he was told, but saw no sign of any tar flying through the air. It took him a moment that it wasn't "Tar, duck!" he had heard.

"Right. Whatever. Where am I?" said Vezon.

Tarduk paused and looked over his shoulder. "Oh, you must be from up north. This is Tesara. Now, hurry up, please – Gresh and Toa Kongu need more help."

Gresh? Vezon said to himself. What's a Gresh? But Kongu... him, I know.

They pushed their way through some undergrowth, and Vezon stopped short. There were Toa – a lot of them – and some other warriors he didn't recognize. They were repairing a huge, metallic shelter. Jaller was using his fire power to weld shut a seam, while a female in blue armor urged him to hurry up. She wasn't a Toa of Water, at least Vezon didn't think so – Toa of Water usually weren't that pushy.

Vezon knew he shouldn't go into the clearing – after all, he wasn't extremely popular with Toa. Then again, if they saw him and attacked, it might make things interesting. It had been all of two days since someone had tried to kill him, and he was getting antsy.

Head held high, he marched up to where the Toa were working. A few nodded in his direction. One smiled. One Toa of Stone even waved! Vezon decided that he really hated this place.

"So who are you, exactly?" asked Tarduk.

"My name is... ah... Toa Vezon," he said, loud enough for all the Toa to hear. "I'm the Toa of... of... Anarchy."

Tarduk frowned. "Okay. I see. We were really hoping for Ice... gets pretty hot doing this work."

Vezon looked around. No one had reacted at all to his name... not even Jaller. Was it possible --? No, it was too horrible to think about. Such a tragedy, such a loss, was beyond comprehension. But he had to face the fact:

This universe didn't have a Vezon. It had never had one. Otherwise, surely someone would be shooting at him by now.

"We don't get a lot of, um, news up north," he said to Tarduk. "What exactly goes on here?"

"You don't know?" said Tarduk. "Well, I suppose I should send you over to see Takua, but I think he is up in Roxtus today. It's pretty simple really – the Great Beings, through Mata Nui, made things right around here. Then Mata Nui went up north, and a few months later, the Toa and Matoran and all the rest showed up."

"And what happened to Mata Nui?"

Tarduk shrugged. "Tahu Nuva said something about the Valley of the Maze and power going back where it belonged. I didn't catch too much of it. I've never been one for history, you know?"

Vezon turned at the sound of marching feet. A tall figure, unmistakably a Makuta, was leading a column of black-armored warriors in a drill.

"They're early," said Tarduk. "Ever since Tuma got deposed and the Makuta took over the Skrall, they've been nothing if not efficient. I'm glad they're on our side!"

A few more questions spelled things out for Vezon, or at least came close to it. In this universe, the Makuta had never rebelled against Mata Nui. The Great Spirit had been allowed to proceed with his mission – whatever that was – without incident. After it was finished, he let at least some of the Toa and Matoran leave and live with the natives. That included the Makuta, who had smashed the ambitions of some local warlord but held onto the army.

Vezon was wondering what they even needed an army for in such a happy, peaceful, idyllic, mind-numbingly boring place as this when his question was answered, in very dramatic fashion. Coming over the dunes in the distance was an army, marching right for Tesara. Some of them he recognized – other Skakdi, like the Piraka, Roodaka and her Vortixx, and Makuta Miserix in dragon form. The black-armored riders on the two-legged reptiles were new to Vezon, but he doubted they had come to deliver fruit baskets.

"It's an attack!" yelled Tarduk. "Quick, Toa Vezon – go help the Makuta. Use your power. I'll get the others."

Use my power. Right, thought Vezon. My power is to get the heck out of here. I just have to figure out how to turn it on.

The invaders smashed through the ranks of the Skrall warriors and headed for the village. The Skakdi in the lead hurled torches, setting the jungle ablaze.

Now would be a really good time for a dimensional gate to... anywhere! Vezon said to himself. Come on. Come on! I don't want to die in a universe where I never lived... who will remember me, then?

But the power of the Olmak was strangely absent. And all Vezon could do was stand and watch as an onrushing horde surged toward him...

Spoilerki:Stary Vezon trafia do alternatywnego Bara Magna, gdzie zamierza chyba uzbierać armię przeciwko Skrallom. A na dodatek powie Tardukowi, że jest Toa Anarchi. Śmiech

Poproszę o przetłumaczenie tej części oraz przetłumaczenie czwartej części.

Ostatnio zmieniony przez Nejo dnia Śro 16:41, 27 Maj 2009, w całości zmieniany 1 raz

Przetłumaczyłem drugą część i dodałem do pierwszego postu razem z trzecią cześcią którą przetłumaczył Woozie.
Postaram się dziś przetłumaczyć czwartą i piątą.

Cytat:

Makuta Teridax w wielkim mechanicznym ciele należącym niegdyś do Mata Nuiego oglądał świat wokół siebie. Nie było tam nic poza wodą tak daleko, jak mógł sięgnąć wzrokiem. "A kiedy jest się wysokim na 40 milionów stóp," pomyślał Makuta, "widzi się dość daleko."

To był, pomyślał, dość pusty świat. Och, to prawda, że pod powierzchnią oceanu uciekinierzy z Dołu nadal walczyli o przetrwanie. Ale byli nieważni w porównaniu z tak potężną i wspaniałą istotą jak on. Nie mógł co prawda wpłynąć na ich przeznaczenie tak jak na mieszkańców swojego ciała - Toa, Matoran, itd. Jego nowe ciało miało wystarczającą moc aby odparować ten ocean, jeśli by tego potrzebował. Może zrobi to zanim opuści ten świat, tylko dla zabawy.

I nie popełni żadnego błędu - opuści tę planetę nieskończonego oceanu. Istnieją jeszcze inne światy, pełne życia, czekające na podbicie. Dlaczego miałby być usatysfakcjonowany rządzeniem "wszechświatem" we własnym ciele, kiedy mógłby rządzić prawdziwym wszechświatem planet, słońc i gwiazd? To ciało ma moc do niszczenia miast, roztrzaskiwania gór, a Mata Nui nigdy nie użył żadnych z tych mocy. No cóż, Makuta nie będzie taki głupi.

Naturalnie, najpierw trzeba podjąć pewne kroki. Musi stłumić resztki rebeliantów we wszechświecie Matoran. Głupotą byłoby ryzykować awariami pośrodku wojny. Tylko dlatego, że jakieś plemię Matoran zdecyduje się być wolne. Da im wtedy ciężką, zimną śmierć. Kiedy będzie to zrobione, Makuta skieruje się w stronę Czerwonej Gwiazdy i rozpocznie swoją podróż.

W jego myślach pojawił się nowy, o wiele wspanialszy pomysł. Wypędził Maskę Życia z siebie, razem z umysłem Mata Nuiego zamkniętym w masce. Potężna Kanohi wysłana w kosmos, pewnie spali się lub roztrzaska na asteroidzie... albo znajdzie schronienie w jakimś innym miejscu. To nadal była część jego ciała, więc był w stanie ją ponownie odszukać. Może do niej dotrzeć, nieważne gdzie niszcząc cień nadziei, którą Mata Nui mógłby odczuwać. Teraz maska i jej wszystkie moce były solą w oku Makuty, co udowodni miażdżąc ją w pył swoją piętą.

To była miła fantazja, ale były tam inne bardziej realne sprawy do załatwienia. Wyczuwał obeność innego Makuty wśród Matoran, co było niemożliwe. Wszyscy inni Makuta zostali zabici przez niego lub przez agentów Zakonu. Cóż to nie była całkowita prawda, pomyślał... Miserix nadal żył, tyle że były lider Makuta tego nie wiedział. Tak długo jak dawny wróg Teridaxa w to wierzył, był dwuwymiarowym malowidłem na ścianie i wszyscy go tak widzieli. Dawnymi czasy stworzenie takiej wyśmienitej iluzji pochłonęłoby ogrome pokłady energii, szczególnie użyte wobec innego Makuty. Ale dzięki jego nowym mocom praktycznie nie wymagało to żadnego wysiłku.

Ale Makuta, którego wyczuł to nie Miserix. Nie, to był ktoś zupełnie nieznajomy... a jednocześnie niepokojąco znajomy. I była na to tylko jedna odpowiedź.

"Przybył z innego wymiaru. Moi wrogowie zrekrutowali Makutę przeciwko mnie. Jak... przedsiębiorczo z ich strony. Muszę dać ich nowemu rekrutowi właściwe powitanie."
_____________________________________________________________

Mazeka i jego nowy sprzymierzeniec - Makuta znaleźli się w niezamieszkanej części Południowego Kontynentu. Dolina, w której stali była dość ładna i zielona, ale Mazeka dobrze pamiętał opowieści o tym miejscu. Wysokie trawy, które kołysały się na wietrze były strażnikami tego miejsca. Mogły wyczuć ruch i zareagować owinięciem się wokół niechcianego
osobnika, dusząc go. Zwłoki były wciągane pod ziemię, aby dolina znowu wyglądała spokojnie i bezpiecznie.

"Stój spokojnie..." ostrzegł biało-opancerzonego Makutę, stojącego obok. Była to alternatywna wersja Teridaxa z wymiaru, gdzie Makuta nigdy nie stali się źli. Żeby podczas powrotu stamtąd móc zostawić tam swojego starego wroga, musiał wziąść do tego wymiaru jakąś istotę, żeby utrzymać równowagę. Wybrał drugie wcielenie przywódcy Bractwa, mając nadzieję że zdoła przewidzieć działania oryginału.

"Mamy podobne istoty w naszym wymiarze," powiedział spokojnie alternatywny Teridax. "Wiemy, jak sobie z nimi radzić."

Jak zauważył Mazeka, ciemność zaczęła oblegać dolinę. Gdziekolwiek przechodziła, trawa w tym miejscu usychała i więdła.

"Zaczekaj chwilę," powiedział Mazeka, który nagle zrobił się podejrzliwy. "Powiedziałeś mi, że Makuta w twoim świecie pozbyli się każdej cząstki cienia, która w nich tkwiła. W takim razie, jak możesz go kontrolować?"

Na twarzy Teridaxa pojawił się cień uśmiechu. "Nie mogę. Ale mogę wchłaniać światło... a czym jest cień, jeśli nie brakiem światła? A teraz sądzę, że mamy coś innego do załatwienia."

Idąc zacienioną ścieżką, dwaj sojusznicy tworzyli sobie drogę wyjścia z doliny, a ich misja się rozpoczęła.
_____________________________________________________________

Toa Tuyet wprost nie mogła uwierzyć swojemu szczęściu. W tym wymiarze były setki istot, na które mogła się natknąć, a ona akurat spotkała dwójkę, która nie pamiętała jej czynów. To czyniło sprawę łatwiejszą.

Jej chwilowa słabość, efekt męczącej podróży do tego miejsca, zniknęła. Teraz szła przez Archiwa, za dwoma Matoranami, Kapurą i Macku słuchając ich rozmowy. Zrozumienie sytuacji nie zajęło jej zbyt dużo czasu. Jej stare lęki okazały się uzasadnione. Makuta sprzeciwił się Wielkiemu Duchowi i teraz kontroluje cały wszechświat. "Gdyby Lhikan i Nidhiki mnie posłuchali, nic takiego by się nie wydarzyło... ponieważ nie byłoby wtedy żadnych żywych Makuta," pomyślała.

Och, jak dobrze pamiętała to całe zajście. Była Toa na Metru Nui, dawno temu. Używając potężnego artefaktu znanego jako Kamień Nui, próbowała stać się na tyle potężna, by zniszczyć tych których uznawała za przeszkody w utrzymaniu pokoju - Mrocznych Łowców oraz Makuta. Wiedziała, że inni Toa jak Lhikan będą się sprzeciwiać jej działaniom, więc trzymała to w sekrecie.

Niestety, nie mogła ukryć tego na długo. Mroczni Łowcy przybyli na Metru Nui po Kamień Nui, myśląc że to ona go ma. Żeby się ich pozbyć, oskarżyła ich o morderstwa na Matoranach, które sama popełniła. Lhikan i Nidhiki złapali Mrocznych Łowców, ale później dotarli do faktu, że to ona była mordercą i posiadaczką Kamienia. W rozstrzygającej walce Kamień Nui został rozbity a ona złapana.

Toa zamknęli ją w Koloseum, do czasu aż zdecydują co z nią zrobić. Pewnej nocy pojawiła się przed nią złota postać, która przedstawiła się jako Botar z Zakonu Mata Nuiego. Powiedział jej, że kawałki Kamienia Nui wbiły się do jej ciała i pancerza, tworząc z niej żywa baterię mocy Toa. Żadne więzienie nie mogłoby jej zatrzymać, jeśli dookoła byliby Toa, których energię mogłaby zabrać. Ale Zakon chciał czegoś więcej niż zamknąć ją w bezpiecznym miejscu - chciał poznać sekret Kamienia.

Była to tak sekretna próba, że wiedzieli o niej tylko najważniejsi w Zakonie. Botar przeniósł Tuyet do innego wymiaru, gdzie nie istnieli żadni Toa, z których mogłaby wyssać moc. Aby utrzymać to w sekrecie przed mniej ważnymi osobami w Zakonie druga Tuyet - z jeszcze innego wymiaru - została zabrana do Dołu na jej miejsce. Była ona tam, kiedy prawdziwa Tuyet była w zamknięciu, a Zakon poznawał naturę Kamienia Nui.

Przez 1500 lat, Zakon próbował podpatrzeć sekret Kamienia, bez skutku. Do czasu aż zaplanowała swoją ucieczkę. Pracując nad jednym strażnikiem, przekonała go, że działała sprawiedliwie (poza tym, Zakon nie lubi Mrocznych Łowców i Makuta tak samo jak ona). Ostatecznie, strażnik pomógł udać jej śmierć w eksplozji. Wierząc, że jej ciało zostało zniszczone Zakon nie szukał jej. W tym czasie Tuyet użyła technologii z tamtego wymiaru, aby uciec.

Bez mapy powrót do własnego świata zajął jej dwa tysiące lat... dwa tysiące lat wypełnione odwiedzaniem światów z żyjącymi tam Toa, z których czerpała siłę. Ostatecznie znalazła drogę do domu, kończącą się w Archiwach Metru Nui.

O tym co stało się z alternatywną Tuyet nie miała pojęcia. Może Zakon coś wie, a pewnego dnia kiedy będzie znudzona wyciągnie z nich informacje. Ale teraz ma ważniejsze zadania przed sobą.

Tuyet nie miała wątpliwości, że będzie w stanie zorganizować i poprowadzić rebelię przeciw Teridaxowi i go obalić. Ale nie chciała, żeby Mata Nui odzyskał ponownie kontrolę. Tysiące lat, które spędziła na przemyśleniach przekonały ją, że Mata Nui jest słaby i już dawno mógłby pozbyć się z siebie Makuty. Nie, tym czego potrzebuje świat jest władca, który jest silny, zdecydowany, nie znający strachu.

"Ktoś taki jak ja," powiedziała do siebie. "Tak, ktoś taki jak ja."

Moze trochę późno, ale przetłumaczyłem czwartą część. Jest moim zdaniem dość fajna, kolejne informacje ze Wszechświata Matoran Mrugnięcie

Jedyne co mi się nie podoba to historia Tuet i te kolejne wymiary (na początku to było ciekawe i zaskakujące, ale teraz to się niedobrze od tego robi).
Zapraszam do czytania i komentowania Bardzo wesoły

EDIT:

Cytat:

Zbyt znane mu zamazanie rzeczywistości i fala mdłości uderzyły w Vezona. Naprawdę musi nauczyć się kontrolować swoją moc, a jeśli tego nie zrobi, pewnie się rozchoruje. Nie był pewien, jak istoty podobne Brutace zmuszone do podróżowania między wymiarami nie tracą zdrowego rozsądku... tak jak Vezon, ale może Brutaka nie ma zbyt dużo zdrowego rozsądku do stracenia?

Tak poza tym, był tutaj. Był tutaj. Co oczywiście tworzyło pytanie - gdzie to "tutaj" jest tym razem? Kanohi Olmak, która połączyła się z nim otworzyła bramę międzywymiarową tak jak Matoranie otwierają prezenty w Dzień Imion, a więc niemożliwe było przewidzieć, co jest po drugiej stronie.

Spojrzał w dół. Miał piasek pod stopami. Prawdę mówiąc, miał piasek wszędzie w zasięgu wzroku. Najpierw, pomyślał, że to plaża, ale nigdzie nie było wody. Mógł zobaczyć drzewa i zabudowania w sporej odległości, więc poszedł w tamtym kierunku.

Pustynia, kiedy się właśnie skończyła, nie była zbyt duża. Vezon wszedł do bujnej dżungli, wypełnionej istotami robiącymi to, czego Vezon zawsze unikał - ciężko pracowały. Część była Le-Matoranami... a reszty Vezon nie rozpoznawał, ale wyglądali oni na wieśniaków. Nie cierpiał wieśniaków. Są tacy... pracowici.

Jeden z wieśniaków podszedł do niego używając swoich rąk jako przednich nóg. Spojrzał na niego i uśmiechając się powiedział, "Jesteś przyjacielem Mata Nuiego?"

Vezon zaczął się wahać - nie uśmiechał się. "Dlaczego? Tak, mały... kimkolwiek jesteś, jestem jego przyjacielem."

"Zatem jesteś Toa?"

"Tak, ale nic poza tym," powiedział Vezon, uśmiechając się najbardziej "szlachetnie i bohatersko" jak umiał.

"Więc idź ze mną," powiedział wieśniak popędzając go. "Jesteś spóźniony."

Zaintrygowany Vezon poszedł za nim. To miejsce posiadało Mata Nuiego i Toa, więc było czymś jak dom. Ale kim były te inne małe karły? I gdzie właściwie był?

"Yhm, przepraszam wieśniaku," zaczął Vezon.

"Tarduk!" krzyknął wieśniak do niego. Vezon wykonał unik, tak jak mu powiedziano, ale nie zauważył żadnej smoły w pobliżu. Zajęło mu chwilę, zanim zrozumiał, że wcale nie usłyszał "Smoła, zrób unik!" (ang. Tar, duck!).

"Tak, oczywiście. Gdzie ja jestem?" powiedział Vezon.

Tarduk zatrzymał się i spojrzał przez ramię. "Och, musisz być z północy. To jest Tesara. Teraz się pośpiesz, proszę - Gresh i Toa Kongu potrzebują pomocy."

"Gresh?" powiedział Vezon do siebie. "Co to Gresh? Ale Kongu... on, wiem."

Wyszli z lasu, a Vezon nagle się zatrzymał. Byli tam Toa - całe mnóstwo - i jacyś inni wojownicy, których nie rozpoznawał. Naprawiali wielkią, metalową osłonę. Jaller używał swojej mocy do spawania pęknięcia, kiedy kobieta w niebieskiej zbroi kazała mu się śpieszyć. Nie była to Toa Wody, jak pomyślał Vezon - Toa Wody zazwyczaj nie są tak niegrzeczne.

Vezon wiedział, że nie powinien tam podchodzić - nie był szczególnie popularny wśród Toa. Ale jeśli zaatakują go, może to być bardzo interesujące. Minęły już dwa dni zanim ktoś próbował go zabić i robił się już zdenerwowany.

Podniósł wysoko głowę i poszedł w ich stronę. Kilku Toa skinęło głową w jego stronę. Jeden się uśmiechnął. Jeden Toa Kamienia nawet pomachał! Vezon stwierdził, że nienawidzi tego miejsca.

"Więc kim dokładnie jesteś?" spytał Tarduk.

"Nazywam się... ach... Toa Vezon," powiedział wystarczająco głośno, żeby wszyscy usłyszęli. "Jestem Toa... Toa... Anarchii."

Tarduk zmarszył brwi. "Mieliśmy nadzieję na Lód... przy tej pracy powstaje zbyt dużo gorąca."

Vezon rozejrzał się. Nikt nie zareagował słysząc jego imię... nawet Jaller. Czy to możliwe? Nie, to zbyt straszne, żeby o tym myśleć. Taka tragedia, taka strata, ale musial pogodzić się z faktem:

Ten wszechświat nie posiadał Vezona. Nie było tam żadnego. Inaczej, ktoś by go zaatakował.

"Nie mamy zbyt dużo, yhm, wieści na północy," powiedział do Tarduka. "Co tu się właściwie dzieje?"

"Nie wiesz?" powiedział Tarduk. "Cóż, powinienem wysłać cię do Takuy, ale jest chyba teraz w Roxtusie. W uproszczeniu - Wielkie Istoty i Mata Nui wszystko tu naprawili. Potem Mata Nui wyruszył na północ, po kilku miesiącach Toa i Matoranie oraz wszyscy pozostali pokazali się tutaj."

"A co stało się z Mata Nuim?"

Tarduk wzruszył ramionami. "Tahu Nuva mówił coś o Dolinie Labiryntu i o mocy wracającej tam, gdzie należy. Nie usłyszałem zbyt wiele."

Vezon obrócił się na dźwięk kroków. Wysoka postać, z pewnością Makuta prowadziła kolumnę wojowników w czarnych zbrojach.

"Spóźnili się," powiedział Tarduk. "Od kiedy usunięto Tumę, a Makuta przejęli Skralle, stały się one nieco mniej skuteczne. Cieszę się jednak, że są po naszej stronie."

Kilka nowych pytań pojawił się w głowie Vezona, ale po chwili znalazł na nie odpowiedzi. W tym wszechświecie Makuta nigdy nie zbuntowali się przeciw Mata Nuiemu. Wielki Duch wykonał swoją misję - czymkolwiek ona była - bez żadnych problemów. A potem pozwolił żyć części Matoran i Toa z tutejszymi mieszkańcami. Wliczając w to Makuta, którzy zniszczyli lokalnych przywódców wojskowych i zabrali ich armie.

Vezon zastanawiał się po co armia w takim wesołym, szczęśliwym i nudnym miejscu. A po chwili otrzymał na to odpowiedź, w bardzo dramatyczny sposób. Zza wydm wyszła kolejna armia kierująca się w stronę Tesary. Część z niej rozpoznawał - inni Skakdi jak Piraka, Roodaka ze swoimi Vortixx i Makuta Miserix w formie smoka. Jeźdźców w czarnych zbrojach na dwunogich jaszczurach nie rozpoznawał, ale wątpił czy przyjechali tutaj, żeby przywieźć kosze z owocami.

"To atak!" wrzasnął Tarduk. "Szybko, Toa Vezonie - pomóż Makuta. Użyj swojej mocy. Ja polecę po innych."

"Użyć swojej mocy. Tak," pomyślał Vezon. "Moja moc pozwoli mi się stąd wydostać. Muszę znaleźć tylko sposób jak ją włączyć."

Najeźdzcy przebili się przez oddział Skralli i skierowali się w stronę wioski. Skakdi na przedzie nieśli pochodnie, podpalając dżunglę.

"Teraz bardzo przydałyby się międzywymiarowe wrota do... gdziekolwiek!" powiedział Vezon do siebie. "Dalej. Dalej! Nie chcę umrzeć we wszechświecie, w którym nigdy nie istniałem... kto mnie wtedy zapamięta?"

Ale moc Kanohi Olmak była dziwnie nieaktywna. I jedyną rzeczą którą Vezon mógł zrobić, to patrzeć jak horda wrogów skierowała się w jego stronę...

Najnowsza część przetłumaczona, nareszcie uzupełniłem braki w serialach Bardzo wesoły

Tradycyjnie zapraszam do czytania i komentowania.

Vezon znowu pokazuje się z dobrej strony (czyli tej szalonej), co prawda nie mówi o zbieraniu muszelek i liści, ale i tak jest dobrze.

Ostatnio zmieniony przez Woozie dnia Pon 20:45, 13 Lip 2009, w całości zmieniany 5 razy

Brawo, Woozie, jesteś "Numero Uno". Przy okazji, mam nowe wieści z Aqua Magna i altrenatywnego Bara Magna:

Cytat:

Vezon had had better days. His newfound ability to travel to other dimensions had landed him on an alternate world called Spherus Magna, where Makuta, Toa, and some other race called Agori were happily living together. Well, mostly – a pretty good sized army of Skadi, Vortixx, and Spherus Magna natives was headed for the right village in which Vezon stood.

It seemed a good time to leave. But Vezon had not yet achieved any mastery over the powers of the Kanohi Olmak that had been merged with him. It didn't work just because he wanted it to, and right now, he was starting to wish he had never seen the miserable thing to start with.

For the sixth time in the last minute, he willed the Olmak's power to take him away from this reality before the onrushing horde trampled him underfoot. This time, he felt the now familiar sensation of dizziness that preceded a dimension jump, and saw the world waver around him. But then something happened that had never happened before: everyone around him froze in place. When he tried to reach out and touch a Toa, his hand passed right through. Worst of all, he wasn't "traveling" – he seemed to be stuck in a realm of statues.

"This is better than being killed," he said to himself. "Not much better, but better."

His addled mind ran through all the possible scenarios. This wasn't much help, as he knew next to nothing about Masks of Power or how to repair them. If something had gone wrong with the Olmak, he might well be stuck forever.

Would that be so bad? The voice was in his head – this wasn't an unusual experience for Vezon, although normally the voices he heard were his own.

"If it doesn't get any more entertaining than this, yes," Vezon replied. "Who am I speaking to?"

My given name wouldn't mean anything to you. The people of Spherus Magna would call me a "Great Being."

"And what makes you so great?"

I do not speak to the beings of this world. They never see me, or hear me, and so it is left to their imaginations to conjure what I am like, how I think, and what I believe. The imagination has an infinite capacity to fill in the blanks with what it wants to be there.

"That's nice," said Vezon, impatiently. "Can you help me get out of this situation?"

Why would I? I got you into it. My people created the first Masks of Power. We certainly know how to shut one off. You don't belong here ... in fact, I strongly suspect you don't belong anywhere. And so, now you are nowhere.

"Is this what Great Beings do all day? Stick their phantom noses into things that don't concern them and get in the way of a perfectly good lunatic rampage through realities?" asked Vezon.

I am, perhaps, not a typical Great Being, the voice replied. Eons ago, I made the error of touching the Mask of Life. As a result, everything around me – furniture, equipment, rays of light – came to life. For their own safety, my fellow rulers imprisoned me. Now all I need fear are my living chains ... living blocks of stone ... and the screams of light as the darkness extinguishes it.

Vezon didn't know anything about what pains a living light might feel, but he did know a light at the end of the tunnel when he saw one. "So you're in prison, and so am I. Would you set me free ... if I could set you free?"

The voice in Vezon's head was silent for a long time.

--------------------------------------------------------------------------------

Lewa stood stock still. Artakha had teleported him into a cavern, but he was not alone there. No, evidently he was sharing it with some being named Tren Krom … and something told Lewa he really didn't want to get a look at his host.

Turn, Tren Krom said again. His telepathic "voice" reminded Lewa of a nest of slithering borer worms.

"I am ever-fine right here, thanks," said Lewa. "Artakha said --"

I can guess why you have come, Toa, Tren Krom replied. I too heard the voice of Makuta Teridax coming from every corner of the universe. But what would you have me do? I have knowledge that could be used as a weapon against him, but knowledge without the experience to use it is less than useless. And I am bound to this island by the Great Beings, unable to venture forth.

"And if the Great Beings did it, I doubt I have the power to quick-free you," said Lewa. "So this journey was another waste of time."

Perhaps ... and perhaps, said Tren Krom. There may be a way. But it would involve great risk ... and success, for you, might be worse than failure.

"Everyone I care about is at risk," Lewa answered. "Everything that matters to me has been poisoned by Makuta's corruption. I'll do whatever it takes to stop him."

You may live to regret your choice, said Tren Krom. But the choice has been made just the same.

Lewa felt a tentacle wrap around his neck. His arms went up to tear it away, then stopped halfway there. The next instant, the world began to spin and he felt as if his insides were being yanked out a piece at a time. There was light and pain and impenetrable darkness. And when the shadows cleared away, Lewa was staring at ... himself.

He looked down, for only a micro-second, long enough to see a huge tentacled mass grafted to stone. Instinctively, he knew that was Tren Krom's body – and his mind was inside it.

"Freedom." The word came from Lewa's mouth, in Lewa's voice, but it was spoken by Tren Krom. "After so long, I have a body again … a strong, powerful body that can take me from this wretched place … thanks to you."

Lewa tried to speak and couldn't. At first, he panicked. Then he recalled that Tren Krom had spoken to him telepathically. He concentrated and his words echoed in "Lewa's" brain.

What have you done? I didn't quick-agree to this!

"You said 'whatever it takes,'" Tren Krom replied. "This is what it took. But do not fear – I will honor our bargain. I will use what I know to stop Teridax. All I ask in return is freedom. Is a life spent in exile here so high a price to pay for the safety of all you know and love?"

Before Lewa could form an answer, Tren Krom – in the body of the Toa Nuva of Air – had left the cave. Lewa tried to pursue, but the great bulk of this body was a part of the island itself. He could not move.

And if I don't find a way to get my body back, he said to himself, I'm going to be ever-trapped here for good.

Vezon zawiera umowę z Wielkimi Istotami. A na dodatek następuje zamiana umysłów szlachetnego Toa Powietrza i starego mordercę Carapara, Tren Kroma. Śmiech

Cytat:

Vezon miał lepsze dni. Jego nowa umiejętność podróżowania między wymiarami przeniosła go do alternatywnego świata zwanego Spherus Magna, gdzie Makuta, Toa i jakaś inna rasa zwana Agori żyła w pokoju. Cóż, w większości - z wyjątkiem sporej armii Skakdi, Vortixx i rodzimych mieszkańców Spherus Magna, która skierowała się w stronę wioski, w której stał Vezon.

Był to dobry czas na ucieczkę. Ale Vezon nie zdobył jeszcze jakiejkolwiek władzy nad Kanohi Olmak, która się z nim połączyła.

Sześć razy w ciągu ostatniej minuty próbował użyć mocy Olmak, żeby zabrała go z tej rzeczywistości, zanim ta okropna horda go rozdepcze. Tym razem poczuł to samo uczucie poprzedzające otwarcie międzywymiarowej bramy i zobaczył, że świat wkoło niego zaczyna falować. Ale potem stało się coś, co nie stało się nigdy przedtem: wszystko wkoło niego się zatrzymało. Kiedy spróbował dotknąć ręką pobliskiego Toa, ta przeniknęła przez niego. Gorsze było to, że nie podróżował - wyglądało na to, że jest uwięziony w świecie posągów.

"To lepsze niż umrzeć," powiedział do siebie. "Zbytnio nie lepsze, ale i tak lepsze."

Jego zepsuty umysł przeanalizował wszystkie możliwości. Nie wiedział nic o Maskach Mocy, ani o tym jak je naprawiać. Jeśli jest coś nie tak z Olmak, może zostać uwięziony tutaj na zawsze.

Ale czy będzie tak źle? Usłyszał głos w swojej głowie - nie było to codziennym doświadczeniem Vezona, bo normalnie głos, który słyszał był jego głosem.

"Jeśli nie stanie się nic zabawniejszego, niż to, to tak," odpowiedział Vezon. "Z kim rozmawiam?"

Moje imię z niczym by ci się nie skojarzyło. Ludzie ze Spherus Magna nazywają mnie Wielką Istotą.

"A co czyni cię tak wielkim?"

Nie rozmawiam z istotami tego świata. Nigdy mnie nie widzą, ani nie słyszą, wchodzę do ich wyobraźni i pokazuję im jaki jestem, jak myślę i w co wierzę. Wyobrażnia ma nieskończoną pojemność, mogę napełniać ją czymkolwiek chcę.

"To miłe," powiedział Vezon. "Pomożesz mi wydostać się z tej sytuacji?"

Dlaczego nie? Moi ludzie stworzyli pierwsze Maski Mocy. Wiemy dokładnie jak odebrać jakiejś moc. Nie należysz do tego miejsca... Prawdę mówiąc, nie należysz do żadnego miejsca. A więc nigdzie nie jesteś.

"Czy to Wielkie Istoty robią cały dzień? Wtykają swoje widmowe nosy do spraw, które ich nie dotyczą i wchodzą w drogę idealnie dobrej i szalonej istoty niosącej zniszczenie między wymiarami?," spytał Vezon.

Nie jestem typową Wielką Istotą, odpowiedział głos. Wieki temu popełniłem błąd dotykając Maski Życia. W rezultacie, wszystko wokół mnie - meble, wyposażenie, promienie światła - zaczęło ożywać. Dla ich własnego bezpieczeństwa moi towarzysze uwięzili mnie. Teraz więzią mnie żywe kajdany... żywe bloki skalne... i krzyki światła, kiedy mrok je gasi.

Vezon nie wiedział nic o tym, jaki ból może odczuwać żywe światło, ale widział światło na końcu tunelu. "Więc jesteś więźniem, tak jak ja. Uwolnisz mnie... jeśli ja uwolnię ciebie?"

Głos w głowie Vezona długo nie odpowiadał.
_______________________________________________

Lewa nadal się nie ruszał. Artakha teleportował go do jaskini, w której nie był sam. Nie, widocznie dzielił ją z jakąś istotą zwaną Tren Krom... i coś mówiło Lewie, żeby się nie obracał w stronę gospodarza.

Obróć się, powiedział ponownie Tren Krom. Jego telepatyczny "głos" przypominał Lewie gniazdo obślizgłych robali.

"Jest mi dobrze w tym miejscu, dziękuję," powiedział Lewa. "Artakha powiedział..."

Mogę zgadnąć po co przybywasz, Toa, odpowiedział Tren Krom. Ja też słyszałem głos Makuty Teridaxa docierający z każdego zakątka wszechświata. Ale czego możesz ode mnie chcieć? Mam wiedzę, która może być użyta jako broń przeciwko niemu, ale wiedza bez doświadczenia nie jest użyteczna. A ja zostałem uwięziony na tej wyspie przez Wielkie Istoty i nie mogę stąd odejść.

"A jeśli Wielkie Istoty to zrobiły, wątpię, czy mam moc aby uwolnić cię," powiedział Lewa. "Więc ta podróż to kolejna strata czasu."

Może tak... a może, powiedział Tren Krom. Może jest sposób. Ale niesie ze sobą wielkie ryzyko... a sukces, dla ciebie, może być gorszy niż porażka.

"Nie przejmuję się ryzykiem," odpowiedział Lewa. "Wszytko co mnie obchodzi, to Makuta zatruwający świat swoim cieniem. Zrobię wszystko, żeby go zatrzymać."

Może będziesz żałował swojej decyzji, powiedział Tren Krom. Ale już ją podjąłeś.

Lewa poczuł, że macka łapie go za szyję. Podniósł ręce, żeby ją odepchnąć, ale zatrzymały się one w połowie drogi. W następnej chwili świat zaczął się kręcić i poczuł jakby jego wnętrzności zostały wyciągnięte na wierzch. Czuł okrony ból, a wkoło widział samo światło. Kiedy znowu zapadły ciemności, Lewa patrzył na... siebie.

Spojrzał w dół, tylko na mikro-sekundę, ale to wystarczyło, żeby zobaczyć wielką masę macek połączoną z kamieniem. Nagle, zrozumał, że to ciało Tren Kroma, a jego umysł znajduje się w nim.

"Wolność." To słowo wydobyło się z ust Lewy, zostało wypowiedziane jego głosem, ale pochodziło od Tren Kroma. "Po tak długim czasie, mam ciało... silne, potężne ciało, które może zabrać mnie z tego przeklętego miejsca... dzięki tobie."

Lewa spróbował się odezwać, ale nie mógł. Najpierw wystraszył się, ale potem przypomniał sobie, że Tren Krom mówi telepatycznie. Skoncentrował się, a jego słowa doleciały do mózgu "Lewy."

Co ty zrobiłeś? Nie wyraziłem na to zgody.

"Powiedziałeś, że zrobisz wszystko," odpowiedział Tren Krom. "To zadanie właśnie tego wymagało. Ale nie bój się - dotrzymam umowy. Zrobię wszystko, aby zatrzymać Teridaxa. W zamian chcę wolność. Czy życie spędzone w uwięzieniu tutaj jest za wysoką ceną za bezpieczeństwo wszystkich, których znasz i kochasz?"

Zanim Lewa odpowiedział, Tren Krom - w ciele Toa Nuvy Powietrza - opuścił jaskinię. Lewa spróbował go gonić, ale jego ciało było połączone z wyspą. Nie mógł się ruszyć.

A jeśli nie znajdę sposobu, jak wrócić do swojego ciała, powiedział do siebie. Zostanę tutaj uwięziony na dobre.

Co tu dużo mówić - przetłumaczyłem szóstą część Mrugnięcie

Biedny Lewa, cienko wyjdzie na tej umowie z Tren Kromem. Moim zdaniem odcinek bardzo dobry i ciekawy.

Ostatnio zmieniony przez Woozie dnia Śro 15:01, 15 Lip 2009, w całości zmieniany 1 raz

	Woozie napisał:
	Co tu dużo mówić - przetłumaczyłem szóstą część Biedny Lewa, cienko wyjdzie na tej umowie z Tren Kromem. Moim zdaniem odcinek bardzo dobry i ciekawy.

Miejmy nadzieję, że Tren Krom ma troszkę honoru... przynajmniej tyle co Teridax (dotrzymał umowy jednorocznej). Odcinek super.

W zasadzie TK nie jest zły, tylko obrzydliwie wygląda ;p
Tak więc uważam że dotrzyma słowa i po pokonaniu Teriego, zamieni sie ciałami z powrotem.

	Darth Destruktor napisał:
	W zasadzie TK nie jest zły, tylko obrzydliwie wygląda ;p Tak więc uważam że dotrzyma słowa i po pokonaniu Teriego, zamieni sie ciałami z powrotem.

Co? DD chyba nie przeczytałeś dokładnie odcinka. Tren Krom powiedział, że zrobi wszystko, aby pokonać Teridaxa, ale wzamian chce wolności. Więc Lewa wedle tej umowy ma pozostać w ciele Tren Kroma za cenę spokoju Wszechświata Matoran.

Woozie napisał:

	Darth Destruktor napisał:
	W zasadzie TK nie jest zły, tylko obrzydliwie wygląda ;p Tak więc uważam że dotrzyma słowa i po pokonaniu Teriego, zamieni sie ciałami z powrotem.

Co? DD chyba nie przeczytałeś dokładnie odcinka. Tren Krom powiedział, że zrobi wszystko, aby pokonać Teridaxa, ale wzamian chce wolności. Więc Lewa wedle tej umowy ma pozostać w ciele Tren Kroma za cenę spokoju Wszechświata Matoran.

Oż w mamę... Biedny Lewa...

No i niestety. Wygadany Lewa w koncu powiedział o jedno słowo za dużo i teraz dostał nauczkę...

No, Lewa powieniem był trzymać dziób na kłódkę. A co wyszło - Teraz umysł Tren Kroma siedzi w ciele Toa, a ja zapomniałem mu dać instrukcję obsługi ciała Lewy (sorki, nie mogłem sie powstrzymać).

co wy macie do Lewy- Z pewnością każdy toa odpowiedział by na jego miejscu to samo, taką już mają naturę. Z resztą wątpię żeby Lewa siedział tam wieki

Długośmy czekali i oto jest!

Cytat:

Tren Krom stood on the shore of what had been “his” island for so many thousands of years – his home, his prison, his place of torment. For almost as long as he could remember, he had been trapped here by the power of the Great Beings. By all rights, he should hate them and their creation, Mata Nui, and want revenge.

Strangely, he did not. Yes, he had raged against his imprisonment and vowed vengeance more than once. But as time passed, he grew wiser, recalling the old saying that “no one fights in a burning house.” Pulling down the Great Beings’ creation would not profit him at all. In fact, it would mean his death as well. And, despite having been pushed aside for Mata Nui more than 100,000 years ago, Tren Krom still felt a sense of responsibility for the universe he once looked after.

That was why he had tricked Toa Nuva Lewa into swapping bodies with him, so he could escape the island at last. What he hadn’t counted on was that he would not get Lewa’s power over air in the bargain. Without this, and with no boat or air vehicle, he had no way to leave the shore. Still, that was no worry. He knew who had sent Lewa to him, and so he knew the answer to his power.

Artakha, hear me.

It was a telepathic message projected over an unimaginable distance. Yet the answer came within seconds.

I am here, Tren Krom. I see you are still … resourceful.

The body will be of use, Tren Krom conceded, but only if I can travel in it to Metru Nui. You can make that happen.

And should I unleash you on the universe, then? wondered Artakha. The Great Beings bound you for a reason, so that Mata Nui could rule with no rivals.

Tren Krom cursed. Stop wringing your hands, you ancient fool. If you did not need me free, why did you send the Toa? You knew what I would do.

Artakha sent no message back. Instead, the world around Tren Krom began to shimmer and fade. When his vision was clear again, he was standing in a subterranean tunnel filled with a collection of broken equipment and dust-covered artifacts. He had never physically been to this place before, but he knew what it was: the Metru Nui Archives.

My thanks, he thought.

Artakha’s reply was stern. See that you carry out your end of the bargain, Tren Krom. And do not even think of keeping a body that is not yours. I will find a way to destroy it before I will let you steal it for all eternity.

Tren Krom ignored him. He was more concerned with finding his way to where he needed to go before Makuta Teridax acted to stop him. The Archives were a labyrinth of tunnels and none of the minds he had read recently knew the layout. He reached out, looking for a sapient being nearby who might know how to navigate the maze.

He found something else entirely. His mind brushed against another, one of incredibly strong will and ambition. Before he could probe deeper, he heard figures approaching. Readying Toa Lewa’s weapon, Tren Krom braced for an attack.

“Lewa! Look, it’s Toa Lewa!”

The happy cry came from a Matoran villager. A quick scan of his mind revealed his name was Kapura, and his companion was Hafu. But it was the blue-armored female that traveled with them that most intrigued Tren Krom.

“Isn’t it great, Hafu? Now we have two Toa with us – Lewa and Tuyet.”

Tuyet? Tren Krom took the time to read her mind, being none too subtle about it. He saw her past efforts to take over the universe, and her plans to try again in future. This one was powerful and dangerous … but she might be useful, as well.

For her part, Tuyet just smiled. She knew this was no Toa of Air who stood before her. She had never met Lewa Nuva, but no Air warrior wearing a Mask of Levitation had the kind of mental powers she sensed. So who was this, really, and why was he disguising himself as a Toa Nuva?

“If you are opposed to Makuta, then your help would be very … ever-liked,” Tren Krom said, hastily adding in some treespeak for the benefit of the Matoran.

“I’m sure,” said Toa Tuyet. “You have a plan, I take it?”

“If I did not, I am sure you would,” Tren Krom replied, looking her right in the eyes. “Perhaps we can … quick-help … each other?”

“What a break,” Kapura said, smiling. “Don’t you think so, Hafu?”

The Po-Matoran looked from Toa Tuyet, who he didn’t trust, to Lewa Nuva, who didn’t seem like himself. “Yeah. Wonderful,” he muttered.

--------------------------------------------------------------------------------

The small group waited until nightfall. Then they slipped out of the Archives, heading for the Coliseum. Along the way, they passed Toa Pouks and Toa Bomonga casually strolling through the city as if nothing was wrong.

“Who are they?” asked Tuyet. “Traitors to the Toa cause?”

“They’re the Toa Hagah,” Kapura explained. “Something happened to them … no one knows what. But they walk right past Rahkshi like the monsters aren’t even there.” He shrugged.

Intrigued, Tren Krom touched the minds of the two Toa Hagah. Ah, he thought, a simple trick. Teridax made these Toa see a false reality where all is peace and serenity. For them, it’s an iron-clad illusion they could never break free of on their own. But for me …

A fraction of Tren Krom’s mental power tore Makuta’s artificial reality to bits. Pouks and Bomonga shook their heads, as if waking from a dream. Even as he restored them to the real world, Tren Krom sent his power cascading to the minds of the other Toa Hagah, freeing them as well.

“Perhaps fortune will smile on Metru Nui, and these Toa will return to their senses soon,” Tren Krom said. “Time will tell.”

“It usually does,” said Tuyet. “What will time tell about us, I wonder?”

Tren Krom looked at her. “Hopefully, nothing either of us would regard with shame.”

“Oh, no, of course not,” she replied, with a chuckle.

“Where are we going?” asked Hafu. “And do I really want to know?”

Tren Krom pointed to the Coliseum. “There. I have a message for Mata Nui. It may mean the difference between life and death for everyone.”

“Mata Nui?” asked Hafu, incredulous. “But Mata Nui isn’t there. Makuta Teridax exiled him from the universe, maybe killed him. How are you going to get a message to him? And what could he do to help us now, anyway?”

Tren Krom looked at the Po-Matoran. A strange smile came to Lewa Nuva’s mouth, the corners of it bent at an odd angle. “The answer to both those questions is the same … you would be surprised, Hafu. Very surprised.”

Dodałem do pierwszego postu nową część po polskiemu.

Ciekawy rozwój wydarzeń. Mam nadzieję, że Tren Krom dotrzyma warunki umowy z Artakhą. Najbardziej mnie interesują dwie rzeczy:
Jaki plan ma Tren Krom, skoro Mata Nui tkwi na Bara Magna?
I co będzie porabiał Lewa Krom na wyspie? Będzie musiał się jakoś z tego wykaraskać, bo jeśli ciało Lewy zostanie zniszczone, to nasz zefirek utknie na wyspie.

Ale najbardziej interesującą rzeczą były ciała Glatorian znalezione w maszynerii pod Koloseum. Jakim cudem dostali się do robota Wielkiego Ducha?