Zagadka Wielkich Istot

Ja już nie tłumaczę, i tak nikt nie czyta.

Czytają, ale jak to zawsze jest, komentowac sie nie chce. Co nie znaczy ze nikt tego nie docenia.

A co do tłumaczenia: bez zarzutów, podoba mi się przedstawienie postaci Władcy Wody...

Wiele osob to czyta, ale tak jak napisał Darth Destruktor, nie piszą postów.

Ostatnio zmieniony przez Light dnia Pią 13:08, 25 Wrz 2009, w całości zmieniany 1 raz

Ale niesmak pozostaje.
Poza tym w innych serialach jest 2000 więcej wyświetleń.

Nie 2000, a nie cały 1000 w roli ścisłości.

Jeśli to off-top to sorki

Nie ty jeden Akamai czujesz taki niesmak. Ja też tak mam, w części tematów, gdzie umieszczałem przetłumaczone opowiadania nieraz nie pojawiła się ani jedna odpowiedź! Moim zdaniem nowa część bardzo fajna, coraz bardziej mi się podoba. Już nie mogę się doczekać ich przybycia do Labiryntu Mrugnięcie

Niestety, Wozzie, nie doczekasz. Masz nowe wieści z Zagadek Starożytnych (Wielkich Istot):

Cytat:

The first thing Tarduk noticed was that it was hot. Really hot. That made no sense; the last thing he remembered was being beneath the River Dormus, about to be frozen solid by rapidly advancing ice. The second thing he noticed was that his mouth was full of sand. He was face down in the stuff. That ruled out being on the banks of the Dormus, since there was no sand there.

With a little reluctance, he lifted his head. He was in the desert, surrounded by ruins. It looked like there had been some huge battle here not long ago.

Tarduk got to his feet and swayed, overcome by a wave of dizziness. When it passed, he started looking around. Right away, he saw Crotesius and Kirbold. Both were unconscious, but alive and apparently uninjured. Kirbold was lying next to a big chunk of stone, half-buried in the sand. It had writing carved on it. Tarduk cleared away the sand and read: 'Atero Arena.'

What? thought Tarduk. It can't be. When we left to go north, the Atero Arena was whole, the Tournament was about to start. What could have done this?

Tarduk searched the ground frantically for some clue. He saw Glatorian armor and weapons scattered all around, obvious signs of a struggle. And one thing more: a Skrall shield, planted in the ground like a victory banner.

That was it, then. The Skrall had attacked Atero and destroyed it. And now... what? Were they attacking the villages? Or had they perhaps gone north to find the same place of power he had been seeking? He had to find out.

Words rang in his head, then. Someone, not long ago, had said to him, 'Rock is already unyielding. Give it the power of the Great Beings to wield and no world is safe.' But who had said that, and where?

He had a vague memory of an archway, a slab of stone, and someone speaking to him. And then he walked into the archway and... suddenly it all came back to him, a flood of memories surging into his brain. Yes, he had been underwater with Crotesius and Kirbold. They had been captives of the Element Lord of Water. Then the river began to turn to ice, as the Lord of that element attacked. The Water Lord had been forced to flee, and moments later, the air bubbles that had kept the Agori alive vanished as well. But they would freeze long before they drowned.

Desperately, the three started swimming for shore. Even as they did so, they could feel a disturbance in the water coming from upriver. Tarduk turned and saw a huge black shape racing toward them underwater. As it got closer, he saw it was a massive slab of rock. He barely had time to register that before he was falling up and out of the water, along with his two friends. Tarduk landed hard on the muddy shore. He turned in time to see three pillars of rock retreating into the water. The next moment, there was the sound of a great impact, and shards of ice flew up from beneath the river. The huge rock had smashed the oncoming wave of ice to bits.

Tarduk stood up. At first, he thought he must have hit his head when he landed. Standing before him was a mirror image of himself made from rock. But when it spoke, it was not his voice, but the unmistakable tones of a Skrall.

"Go back," said the duplicate Tarduk. "You do not belong here. The Maze is mine to conquer, not yours."

"We're not looking to conquer anything," said Tarduk. "We're just looking for answers."

"And some of us aren't even sure of the questions anymore," added Crotesius.

Tarduk expected the rock-thing to threaten them, or even attack. Instead, it just nodded. "You have encountered many dangers coming here, have you not? You are missing your homes."

Crotesius and Tarduk said nothing. Kirbold just nodded.

"Then I will not delay your journey," said the Element Lord of Rock, for who else could it be. "But I will warn you. Rock is already unyielding. Give it the power of the Great Beings and no world is safe. That power will be mine and no one else's. Travel on, learn what you must. Take nothing back with you. And never return." With that, the rock statue of Tarduk crumbled to dust.

"Maybe it is time to go home," said Crotesius.

"No, not after we've come so far," said Tarduk. "We're close, I know it."

The three Agori traveled along the bank of the river, keeping a watchful eye for another Element Lord attack. A few hours later, they had reached the headwaters. There before them was a massive archway decorated with ornate carvings. Written across the top in Agori were the words 'Spirit's Wish.'

Tarduk was stunned at the sight: "I thought that was just a legend."

"You've heard of this?" asked Crotesius.

"Read a carving once that referred to it," Tarduk replied. "According to the story, anyone who passes through it gets the dearest wish of their spirit, or something like that. If it works, maybe we can get where we want to go right away, instead of more traveling on foot. It's worth a try."

"Doesn't look like we have any choice anyway," said Kirbold. "There's no way around it. We have to go through."

Steeling themselves, the three Agori walked beneath the arch. There was a flash of light, a horrible sickening feeling and then utter and complete darkness... until Tarduk woke up in the sand. And now it made sense. The arch wasn't some magical wish-granter, it was a teleportation device, just the sort of thing the Great Beings would build. It was designed to scan the mind of anyone passing under and send them where they wanted to go. Or maybe where the Great Beings wanted them to go. There was no way to tell.

But why did I end up here? wondered Tarduk. I wanted to go to the Maze. I wanted answers. Or was the Element Lord of Rock right? Did I somewhere, deep down, just want to go home? And so that's where it sent me.

Crotesius and Kirbold were on their feet now, looking around at the ruins of Atero in shock. Tarduk knew that they would want to head back to their villages and so did he. But once he was certain Tesara was alright, he was heading back north. He had to. This time, he would make it through the arch and find what he was seeking. This time, he wouldn't waver. Even if he had to go alone, he was making the journey. He had set out to solve a riddle, and it seemed some pretty powerful beings were trying to solve it too. It was still out there, tantalizing him, a question without an answer. But he would answer it somehow, and soon.

Tarduk looked to the north. His destiny lay that way, he know. And nothing would stop him from achieving it.

Spoiler: Przyjaciele zostają uratowani przed mrozem Lorda Lodu i docierają do pewnej bramy. Oprócz tego mamy do czynienia z "Życzeniem Ducha" albo z "Duchem Życzeń" (Spirit's Wish).

maj gad (mój ulubiony serial) nie żle

Ostatnio zmieniony przez toafairo dnia Sob 14:31, 14 Lis 2009, w całości zmieniany 1 raz

Przetłumaczyłem ostatnią część.

Pierwszą rzeczą jaką poczuł Tarduk było ciepło, naprawdę duże ciepło. To nie miało sensu, ostatnią rzeczą jaką zapamiętał był szybko zbliżający się lód. Drugą rzeczą którą poczuł były jego usta pełne piasku. Leżał twarzą w dół. Niemożliwe, żeby piasek pochodził z okolic rzeki ponieważ nie było go w pobliżu Dormus.

Tarduk trochę niechętnie podniósł głowę. Był na pustyni, otoczony przez ruiny. Wyglądało to jakby by odbyła się tutaj niedawno wielka bitwa. W końcu wstał na nogi, ale nie mógł utrzymać równowagi przez zawroty głowy. Kiedy się skończyły zaczął się rozglądać dookoła. Od razu zauważył Kirbolda i Crotesiusa, nieprzytomnych, ale żywych. Kirbold leżał obok dużego kamienia, na wpół zakopanego. Kiedy zobaczył że głaz jest pokryty pismem podszedł do niego. Odgarnął piasek i przeczytał " Arena Atero".

Co? pomyślał Tarduk. To nie możliwe. Kiedy wyruszaliśmy na północ, arena była cała. Turniej właśnie się zaczynał. Co mogło to zrobić?

Tarduk zaczął gorączkowo przeszukiwać ziemię, chcąc znaleźć trochę wskazówek. Zobaczył pancerze i bronie Glatorian porozrzucane dookoła. To była oczywista oznaka walki. I jeszcze jedno - Tarcza Skralli, wbita w ziemię jako znak zwycięstwa.

Skralle zaatakowały i zniszczyły Atero. A teraz...co? Czy zaatakują wioski? Albo mogą wyruszyć na północ, chcąc zdobyć moc, w tym samym miejscu gdzie on podróżował. Tarduk musiał się tego dowiedzieć.

Słowa latały mu w głowie. Jakiś czas temu ktoś powiedział mu "Skała jest nieustępliwa. Jeżeli zdobędzie moc Wielkich Istot, żaden świat nie będzie bezpieczny". Ale kto to powiedział, i gdzie?

Miał niejasne wspomnienia bramy, płyty z kamienia i kogoś mówiącego do niego. Potem przeszedł przez bramę i... nagle wszystko wróciło do niego, masa wspomnień zalegająca w jego głowie. Tak, był pod wodą razem z Crotesiusem i Kirboldem. Byli zakładnikami Władcy Żywiołu Wody. Potem woda zaczęła się zamieniać w lód. Elementarny lord Wody został zmuszony do ucieczki. Chwilę później pęcherzyki powietrza przytrzymujące agori przy życiu również zniknęły. Ale zostaną zamrożeni na długo zanim się utopią.

Zdesperowani agori zaczęli płynąć ku brzegowi. Tarduk obrócił się i zobaczył wielki kamień płynący w ich stronę pod wodą. Kiedy się zbliżał, Tarduk dostrzegł masywną skalną płytę. Ledwo zdążył to zauważyć zanim dopłynął do brzegu razem z dwoma agori. Tarduk twardo wylądował na błotnistym brzegu. Znowu się obrócił, i zobaczył trzy kamienne filary wystające z wody. Za moment, trójka przyjaciół usłyszała wielki huk i kawałki lodu z rzeki. Wielki głaz rozbił nadchodzącą falę lodu na drobne kawałki

Tarduk wstał. Na początku, pomyślal że uderzył się głową kiedy wylądował. Stał naprzeciw swojego lustrzanego odbicia z kamienia. Ale kiedy posąg przemówił, Tarduk usłyszał nie swój głos, tylko niewątpliwie ton Skralli.

"Wracaj"- odpowiedziała duplikacja Tarduka. "Nie masz tu nic do roboty. Labirynt jest mój, nie wasz"

"Nie zamierzamy Ci niczego zabierać." powiedział Tarduk. " My tylko szukamy odpowiedzi na pytania"

"I niektórzy z nas nawet nie są pewni tych pytań." dodał Crotesius.

Tarduk czekał aż kamienna postać zagrozi im, albo zaatakuje. On jednak tylko kiwnął głową. "Napotkaliście tutaj wiele niebezpieczeńst, czy nie? Brakuje wam waszych domów"

Tarduk i Crotesius nic nie mówili. Kirbold tylko kiwnął głową

"W takim razie nie będę wam utrudniał podróży" powiedział władca żywiołu skały, bo kim innym nie mógł być. "Ale ostrzegam was. Skała jest nieustępliwa. Jeżeli zdobędzie moc Wielkich Istot, żaden świat nie będzie bezpieczny. Ta moc będzie moja i nikogo więcej. Podróżujcie, dowiedzcie się tego, co musicie. Ale niczego nie zabierajcie. I nigdy tu nie wracajcie" Z tymi słowami kamienny posąg Tarduka rozleciał się w pył.

"Może to czas wracać do domu?" powiedział Crotesius

"Nie, nie teraz. Nie po tym co przeżyliśmy" powiedział Tarduk "Czuję, że jesteśmy blisko"

Trójka agori długo podróżowała wzdłuż rzeki, czekając na atak kolejnego elementarnego lorda. Kilka godzin później zobaczyli źródło. Przed nimi stała masywna brama ozdobiona rzeźbami. Był na niej napis "Brama życzeń".

Tarduka zamurowało z wrażenia: "Myślałem, że to była tylko legenda."

"Słyszałeś o tym?" spytał Crotesius.

"'Czytałem o tym na jednej z rzeźb," Tarduk odpowiedział. "Zgodnie z legendą, każdy kto przejdzie przez te wrota, dostaje najdroższe życzenie ich ducha lub coś podobnego. Jeżeli to prawda, możemy dostać się, wszędzie gdzie chcemy pójść bezzwłocznie, zamiast więcej podróżować piechotą. Warto spróbować."

"'Nie wydaje mi się żebyśmy mieli inny wybór" , powiedział Kirbold. "Nie ma żadnej drogi dookoła tego. Musimy przejść."

Przygotowując się, trzej Agori przeszli pod łukiem. Był błysk światła, okropnego obrzydliwego uczucia i z kompletnej ciemności... Tarduk obudził się w piasku. I teraz to miało sens. Łuk nie był jakąś mogiczną bramą spełniającą życzenia, to było urządzenie do teleportacji, które zbudowały Wielkie Istoty. Łuk został zaprojektowany, by analizować umysł każdego kto przechodził pod nim i wysłać ich tam gdzie chcieli się dostać.

Ale, dlaczego znalazłem się tu? powiedział zdumiony Tarduk. Chciałem pójść do Labiryntu. Chciałem odpowiedzi. Albo może to przez Elementarnego Władce Skały? Lub ja gdzieś, głęboko chciałem wrócić do domu? I więc dokąd to mnie wysłało.

Crotesius i Kirbold byli już na nogach, spoglądając dookoła na ruiny Atero, byli w szoku. Tarduk wiedział, że oni będą chcieli wrócić do ich wiosek i tak zrobili. Ale, gdy tylko zobaczył wioskę Tesara zaczoł zmierzać na północ. On musiał. Tym razem on przejdzie przez łuk i znajdzie to czego szukał. Ten raz, on się nie wahał. Nawet jeśli on musiał wyruszyć samotnie, on dokończy te podróż. On wyruszył, by rozwiązać zagadkę i wydawało mu się że jakieś potężne istoty także próbowały ją rozwiązać. To nadal tam było, mamiąc go, pytaniem bez odpowiedzi. Ale on odpowie na nie - i to wkrótce.

Tarduk spoglądał na północ. Jego przeznaczenie tam tkwiło, on wiedział. I nic nie powstrzyma go od jego osiągnięcia.

Nieźle, Tarduk napyta sobie biedy.