[Opowiadanie]Powrót Toa. I. Via in Cealum

[...]

Ostatnio zmieniony przez Lirken dnia Sob 11:48, 15 Lis 2014, w całości zmieniany 3 razy

Najpierw napiszę o błędach. Popracuj nad ortografią. Z początku jest dobrze, czytając dalej i dalej, coraz częściej zdarzają się błędy ortograficzne, rażące. Ale w sumie ważniejsza jest interpunkcja, bo od niej zależy kontekst zdania...

Fabuła jest dosyć ciekawa, tajemnicza. Klimat też, dodatkowo dziwny, poschizowany.
Szkoda, myślałem, że całe opowiadanie będzie się działo w zaświatach. Lub choć trochę dłużej akcja będzie miała tam miejsce.
I nie rozumiem jeszcze, czemu w zaświatach śmierć chciała zabić Matoro, skoro już zginął?

I jeszcze coś. Zdanie: "Mata Nui powstawał." - mogłeś dać od akapitu. To potęguje potęgę narracji, daje więcej epickiego klimatu.

Narazie daję 8/10.

Woah. Swietne- i działa na psyche.
Wszto to takie...inne niż w naszym świecie. Więc jednak istnieje raj matoran. Interesuje mnie za to postać śmierci- jest mechaniczny, biomechaniczny, biologiczny? Pisz dalej, podoba mi się.
I zgadzam się (choć raz) z Akamaim, że powinno całe dziac się w zaświatach...

Cieszę się, że w końcu ktoś napisał.

Ale:
- co do błędów, przyznaję, mam pewne probemy;
- Śmierć nie jest fizyczna ( dlatego nie jest ani mech, ani biomech, ani bio ) to tylko dusza, energia tak jak energetyczne protodermis lub antidermis;
- Śmierć nie chciała zabić Matoro, lecz zatrzymać go w zaświatach;
- Pracuję nad kolejnymi częściami.
- Pomyślę nad wersją rozszerzoną.

Ale mi chodziło o wygląd śmierci. Ma brode, czyli twarz też powiina być.
Więc wyglada biologicznie, biomechanicznie czy jak?

Dobra. Oto opis Śmierci, specjalnie dla DD. Krwawy. Mam nadzieję, że sie spodoba. I jescze coś - Smierć wygląda Organicznie

Nie był to nikt niezwykły. Stary przypominał jakby człowieka. Długa, siwa broda sięgała mu do pasa. Jego twarz była blada jak piasek oślepiony słońcem Bara Magna. Długi, spiczasty nos przypominał Katany Toa Lewy. Zapadnięte policzki odkrywały dawno już zwiotczałe mięśnie. Oczy były jak puste, głębokie studnie, z których już nikt nie śmiał wyciągnąć ani kropli wody. Całą twarz pokrywały długie i głębokie zmarszczki. Był wysoki, chodź łamało go w pół do tego stopnia, że mógł palcami dotknąć stóp. Długa, trupio chuda ręka trzymała jakiś papirus, druga wsparta na drewnianej lasce zdawała się do niej przywierać. Na plecy zarzuconą miał purpurową szatę.

Kiedy przedstawił się już Matoro, wyprostował się, spuścił pelerynę i zaczął się rozkładać. Z twarzy powypadały mu włosy. Dopiero teraz Toa ujrzał jego ostry podbródek. Chwycił dłonią za nos, po czym oderwał go. Krew skropiła odpadającą ze szczęk skórę. Kości powoli otrząsały się z mięsa, którym były pokryte. Między odsłoniętymi żebrami wolno pulsowało serce. Powstała istota była straszniejsza niż Makuta. Nigdy wcześniej, ani później Matoro Nie widział czegoś tak okropnego.
W powietrzu zaczął unosić się swąd zgnilizny.

Gdyby w całym opowiadaniu byłyby tak dobre i szczegółowe opisy, miałbyś chyba 10/10 Wesoły

Obrzydliwa postać : )

Sprubuje coś z tym zrobić, a że zbliżają się u mnie ferie mam zamiar napisać jakieś dłuższe opowiadanie. Coś w stylu "Pamiętnika Łowcy" Derryegy.

To jest super. Twoje opowiadania zawsze przyjemnie się czyta. Dobrze by było gdybyś to kontynuował przez dłuższy czas. 9+/10 A tak przy okazji, czemu założyłeś hasło na .... Powrót Toa II,:Letum post Armo. Mógłbyś chociaż je podać.

matoro - hasło było podane w temacie